sobota, 15 listopada 2014
Zawieszam bloga :(
Przykro mi ale muszę to zrobić i tak tego nikt nie czyta, miałam pomysł na tego bloga no ale niestety :( Nadal jednak jestem na bloggerze, o to mój blog http://dancingcinderellastory.blogspot.com.
piątek, 22 sierpnia 2014
Rozdział siódmy: Detektyw
Melinda wracała z NY, było już ciemno. Na ulicach Hamilton pustki. Mel myślała o dzisiejszym spotkaniu z Patrickiem. To nie był Green jakiego zna. Przypomniała jej się sytuacja na pomoście, jak ją przytulił. Czuła się wtedy bezpiecznie. A jego wzrok jak dzisiaj wsiadł do taksówki. Ma wrażenie, że Patrick wciąga ją powoli w jakąś grę, a ona nie zna zasad. Wjechała na ulicę, na której mieszkała Grace. Do głowy wpadł jej szalony pomysł. Zostawiła samochód, kilka domów wcześniej. Wzięła jeszcze latarkę z bagażnika i podążyła w kierunku domu Grace. Gdy dotarła rozejrzała się. Nikogo nie było. Podeszła do drzwi, były oklejone taśmą policyjną. Poszła na tył domu. Było tam drugie wejście. Melinda wyjęła z kieszeni płaszcza wytrych. Może to kogoś zdziwi, ale zawsze go nosiła. Otworzyła drzwi. Weszła do kuchni. Włączyła latarkę i oświetliła jej światłem pomieszczenie. Poznała już styl w jakim było urządzone mieszkanie. W mikrofalówce stało ciągle jedzenie. W piekarniku Mel znalazła natomiast pieczoną kaczkę. Policja tego nie zabrała, musi rodzina też tu nie była. - pomyślała. Jedzenie było już zepsute. W garnkach na kuchence też znalazła dodatki do kaczki. Grace najwidoczniej miała mieć gości, lub gościa. Zmywarka była pusta. W jadalni Mel znalazła nakryty stół, dla dwojga. Upewniło ją w tym, że Grace czekała na kochanka. W salonie nie znalazła nic nadzwyczajnego. Poszła więc do miejsca, którego najbardziej się bała. Uchyliła ostrożnie drzwi i weszła powoli do łazienki. W wannie ciągle była woda. Mel czuła, że po jej ciele przechodzą dreszcze. Kobieta opuściła szybko to pomieszczenie i poszła na górę. W sypialni wszędzie były porozrzucane ubrania. Nagle brunetka usłyszała trzask na dole i dwa męskie głosy. Czuła, że serce zaraz podejdzie jej do gardła. Usłyszała kroki na schodach. Musiała się gdzieś ukryć. Wsunęła się pod łóżko. Chwilę później ktoś wszedł do pokoju. Melinda słyszała tylko dźwięk odsuwanych szuflad. Modliła się by nie zajrzeli pod łóżko.
- Mam to! - krzyknął mężczyzna będący w sypialni. Po chwili przyszedł do niego jego wspólnik.
- Ja też znalazłem kilka rzeczy, brakuje jeszcze książki.
- Dobra zwijajmy się stąd, nie ma jej tu. Sprawdźmy jeszcze samochód. - odparł mężczyzna. Obaj opuścili pokój. Melinda wyszła z kryjówki dopiero jak usłyszała, że zamykają się drzwi. Jeszcze raz rozejrzała się po sypialni. Z pewnością zabrali kilka rzeczy. Natychmiast postanowiła opuścić mieszkanie, dość wrażeń jak na jeden dzień.
Patrick z samego rana pojechał do mieszkania ofiary. Cóż błędy zdarzają się każdemu. Wysiadł z samochodu i podszedł do drzwi. Miał je już otwierać gdy usłyszał kobiecy głos. Była to pani Torres, starsza wdowa, mieszkała naprzeciwko.
- Przepraszam młodzieńcze.
- Tak? - Patrick odwrócił się przed nim stała staruszka w fioletowym płaszczu i berecie. Włosy miała krótkie, kręcone i do tego okulary o okrągłych, grubych szkłach.
- Muszę coś panu zgłosić.
- Przepraszam jestem zajęty. - policjant chciał ją spławić.
- Ale wczoraj ktoś tu był. - to zdanie przykuło uwagę Patricka.
- Kto tu był?
- Ta....córka Beth. - staruszka poprawiła okulary.
- Kto? - Patrick myślał, że się przesłyszał.
- Melinda, była tu wczoraj koło 22.00. Widziałam jak poszła za mieszkanie, a potem zauważyłam światło latarki w domu.
- Czemu pani do nas nie zadzwoniła?
- Bałam się. - najbardziej banalna odpowiedź.
- Rozumiem.- mężczyzna czuł, że zaraz wybuchnie.
- Wie pan co, ona się tu ciągle kręci, dzisiaj też tu była. Chodziła i wypytywała sąsiadów ja jej nie otworzyłam.
- Dawno tu była?
- Odjechała ze dwadzieścia minut temu.
- Dziękuję, zajmę się tym. - staruszka oddaliła się. Patrick wszedł do środka. Miał przy sobie zdjęcia zrobione zaraz po tym jak wyszło na jaw, że to było morderstwo. Na pierwszy rzut oka nic nie zginęło. Jedynie w sypialni i salonie kilka szuflad było odsuniętych. Czego szukała tu Mel? Od rana dostaje telefony od sąsiadów, że Geller się tu kręci i pyta ludzi.Obiecała mu a jednak nie dotrzymała słowa. Musi się tym zająć.
"Poprzedni wieczór"
Melinda wróciła do domu, ciągle się trzęsła. Wystraszyła się, nie wiele brakowało aby ją znaleźli. Zdjęła płaszcz i poszła do kuchni, z pod zlewu wyjęła whisky. Trzymała alkohol w dziwnym miejscu, ale cóż sama mówiła o sobie, że nie jest do końca normalna. Nalała sobie pełną szklankę. Wypiła ją jednym duszkiem. Moc alkoholu sprawiła, że zaczęła kaszleć i poczuła szum w głowie. Stala oparta a zlew, miała szybki oddech, zacisnęła pięści. Drgnęła gdy usłyszała pukanie do drzwi.
- Kto to może być?- pomyślała, było już późno, poza tym z nikim się nie umawiała. Podeszła do drzwi i lekko je uchyliła.
- Dobry wieczór! - powiedział męski głos. Melinda początkowo nie poznała starszego mężczyzny stojącego na werandzie, dopiero po chwili dotarło do niej kto to jest.
- Proszę. - odpowiedziała po czym wpuściła mężczyznę do środka.
John siedział na kanapie i pił whisky. Nie mógł się skupić po wizycie policji. A co jeśli się domyślą? Bał się tego policjanta, wiedział, że będzie on drążył tą sprawę. Mało tego jeszcze ta kobieta. Czego ona tu szukała? Cały dzień nasuwały mu się te pytania. Nikt nie może się dowiedzieć o tym co się wydarzyło. Popełnił błąd, śmiertelny błąd, ale musiał to zrobić. Wiedział jedno, że nie pozwoli się tak łatwo złapać. Chwycił za telefon i wycisnął numer.
- Halo? - odezwał się głos w słuchawce.
- Cześć z tej strony McClain. Mam do ciebie prośbę.
- Tak?
- Sprawdź mi proszę dwie osoby, muszę wiedzieć o nich wszystko.
- Jasne, kto to ma być?
- Patrick Green z policji w Hamilton i Melinda Geller.
Melinda zaprosiła gościa do salonu. Nie proponowała ani kawy ani herbaty. Czuła, że zna cel wizyty pana Camerona.
- Słuchaj Mel, przejdę od razu do rzeczy wiem, że ty i Grace, kiedyś się przyjaźniłyście i wiem, że na pewno poruszyła cię ta sprawa. - David spojrzał jej w oczy. Miał rację.
- Co pan chce? - Melinda chciała mu ułatwić zadanie.
- Proszę cię, abyś zajęła się tą sprawą. Wiem, że jesteś prywatnym detektywem. Zapłacę ci każdą cenę. - Mel wyczuła w jego głosie desperacje, ale też coś ukrywał.
- Policja już się tym zajmuje. Nie widzę sensu, abym mieszała się do śledztwa.
- Policja? Oni nie mają doświadczenia, nigdy nie prowadzili podobnej sprawy. Nic nie robią.
- Nie zgodzę się z panem. Ja też nie mam doświadczenia w sprawach o morderstwo.
- Ale wierzę, że sobie z tym poradzisz, proszę cię weź tą sprawę.
- Nie mogę. - na te słowa pan Cameron opuścił wzrok, jakby stracił nadzieję.
- Nie mogę pozwolić na to, aby pan mnie wynajął. Przyjrzę się tej sprawie na własną rękę. Ale niczego nie obiecuje.
- Dziękuję. Naprawdę. - pan Cameron wstał z fotela i wyszedł. Teraz nie może odpuścić. Trudno złamie dane słowo.
***
Patrick siedział w swoim gabinecie. Rozmawiał z Tonny'm, ten mu wyraźnie powiedział co myśli o Mel. Trzeba ją uznać za podejrzaną. Nie ma alibi, to ona znalazła ciało, włamała się do mieszkania ofiary, a poza tym ciągle miesza się do śledztwa, do tego nikt jej nie wynajął, tak przynajmniej twierdziła. Patrick kazał ją wezwać na przesłuchanie. Czemu to akurat jemu się przytrafiło? - myślał. Kobieta, którą kocha jest podejrzana o morderstwo ich wspólnej dawnej przyjaciółki. Z drugiej strony sam w to nie wierzył. Znał Melindę, mimo, że nie widział jej jedenaście lat, to wiedział, że na pewno nikogo nie zabiła. Jest uparta i dąży do swego. Tylko po co się miesza? Czemu nie poprosi go o pomoc? Wstał z krzesła i podszedł do okna. Gdzie w tym wszystkim motyw? - pomyślał.
- O kurde już jest. - powiedział gdy zobaczył czarnowłosą kobietę o kręconych długich włosach na parkingu. Miała na sobie błękitny płaszcz, jeansy i chyba jakąś jasną bluzkę.
- Dam radę - powiedział do siebie.
Melinda gdy tylko odebrała telefon wiedziała, że ma kłopoty. Ktoś musiał donieść Patrickowi . Podjechała pod komendę i wysiadła z samochodu. Wiedziała, że ma przewagę. Green ma do niej jakąś słabość. Zawsze jej ulegał. Jak dobrze rozegra sprawę to odpuści jej. Chociaż, z drugiej strony Patrick to nie ten sam chłopak co 11 lat temu. Tak naprawdę go nie zna. To dorosły mężczyzna. Weszła do środka, za okienkiem siedziała blondynka w jej wieku.
- Pani Geller?- powiedziała
- Tak
- Proszę- kobieta wyszła ze swojego pokoiku i zaprowadziła ją do gabinetu na końcu korytarza. Zapukała, po czym kazała jej wejść. Pod oknem stał policjant. Zwrócony tyłem do drzwi. Kobieta zostawiła ją w tym małym i paskudnym gabinecie. Pierwszy raz Patrick wydał jej się przystojny. Zawsze traktowała go jak przyjaciela, a teraz nie wie kim on jest. Patrick odwrócił się, podszedł do biurka i usiadł. Wskazał miejsce Melindzie, ta posłusznie usiadła naprzeciw niego.
- Cześć- powiedziała
- Witam- ton Patricka uraził kobietę, nigdy się tak do niej nie zwracał. Jego ton był bardzo służbowy.
- Mamy do pogadania- powiedział
- Nie wiem o co chodzi- brunetka widziała, że w funkcjonariuszu wzbiera złość. Zrobił się lekko czerwony i w oczach miał istną agresję. Wzdrygnęła się .
- Nie wiesz?- zapytał szyderczo Patrick.
- Nie- odpowiedziała szeptem kobieta
- To ja ci powiem o co. Łamiesz słowo, które mi dałaś. Mieszasz się do śledztwa!- wywrzeszczał
-Nieprawda - Mel, wystraszyła się tonu Patricka. Z drugiej strony zaczął ją pociągać. Wstał i pochylił się nad biurkiem. Jego twarz była kilka centymetrów od twarzy Melindy. Przez chwilę czuł, że chcę ją pocałować. Resztkami sił starał się opanować. Czuł nie tyle złość, co miłość. Bał się o nią.
- Włamałaś się do jej domu- powiedział. Melinda wiedziała, że musi ulec.
- To prawda- powiedziała
- Po co?! Kazałem ci się od tego odsunąć.
- Dobrze wiesz, że tego nie zrobię- Patrick usiadł.
- Czekaj. Ty....ty mnie podejrzewasz. Serio?!- teraz w kobiecie wzburzyła się złość. Łzy zaczęły napływać jej do oczu. Zranił ją. Jak może ją podejrzewać.
- Jak możesz?!- wstała z krzesła i pochyliła się nad biurkiem.
- Jak możesz mnie o to podejrzewać?!- wrzasnęła
- Ja opieram się na faktach!- krzyknął
- Gówno a nie na faktach!
- Nie masz alibi, włamałaś się i ciągle mi przeszkadzasz!
Melinda spojrzała na niego, wiedziała już wszystko.
- Sam w to nie wierzysz. Znasz mnie.
- O to chodzi, że nie- odpowiedział mężczyzna
- Ale Patrick....ja muszę...znaleźć tego mordercę. Jestem to winna Grace - Patrick zrozumiał, że się pomylił. Faktycznie, nie wierzył w to. Melinda się rozpłakała. Patrick wstał, nie wiedział co zrobić. Po chwili milczenia odezwała się Mel.
-Włącz mnie do śledztwa- powiedziała. Patrick spojrzał na nią.
-Zwariowałaś?! Nie ma mowy!
-Jestem ci potrzebna, dobrze o tym wiesz. Poza tym miałbyś mnie na oku.
-Nie. - Mel podeszła do niego. Patrick stał do niej tyłem.
- Ona miała kochanka, może nawet nie jednego. Przyjeżdżał co piątek białym Vanem. Zostawiał go koło piekarni i wchodził tylnym wejściem. Od dwóch tygodni się nie pojawił.
- Skąd to wiesz?- Patrick się nie odwrócił, ale czuł, że musi włączyć ją do śledztwa.
- Mi powiedzą więcej niż tobie. Wiem, że chcesz abym prowadziła z tobą śledztwo. Moglibyśmy... się na nowo poznać - ostatnie słowa wypowiedziała szeptem. Patrick odwrócił się. Spojrzał jej w oczy i nagle pocałował. Z początku napotkał opór, ale po chwili poczuł, że ona odwzajemnia pocałunek. Był krótki ale namiętny. Oboje czuli, że za chwilę posuną się za daleko. Ich wargi rozłączyły się. Patrick spojrzał na nią, po czym wyszedł i poszedł do gabinetu na drugim końcu korytarza. Mel podążyła za nim. Wszystko słyszała, to jak się kłócą z szefem. Po chwili wyszedł.
- Od jutra zaczynamy.
- Mam to! - krzyknął mężczyzna będący w sypialni. Po chwili przyszedł do niego jego wspólnik.
- Ja też znalazłem kilka rzeczy, brakuje jeszcze książki.
- Dobra zwijajmy się stąd, nie ma jej tu. Sprawdźmy jeszcze samochód. - odparł mężczyzna. Obaj opuścili pokój. Melinda wyszła z kryjówki dopiero jak usłyszała, że zamykają się drzwi. Jeszcze raz rozejrzała się po sypialni. Z pewnością zabrali kilka rzeczy. Natychmiast postanowiła opuścić mieszkanie, dość wrażeń jak na jeden dzień.
Patrick z samego rana pojechał do mieszkania ofiary. Cóż błędy zdarzają się każdemu. Wysiadł z samochodu i podszedł do drzwi. Miał je już otwierać gdy usłyszał kobiecy głos. Była to pani Torres, starsza wdowa, mieszkała naprzeciwko.
- Przepraszam młodzieńcze.
- Tak? - Patrick odwrócił się przed nim stała staruszka w fioletowym płaszczu i berecie. Włosy miała krótkie, kręcone i do tego okulary o okrągłych, grubych szkłach.
- Muszę coś panu zgłosić.
- Przepraszam jestem zajęty. - policjant chciał ją spławić.
- Ale wczoraj ktoś tu był. - to zdanie przykuło uwagę Patricka.
- Kto tu był?
- Ta....córka Beth. - staruszka poprawiła okulary.
- Kto? - Patrick myślał, że się przesłyszał.
- Melinda, była tu wczoraj koło 22.00. Widziałam jak poszła za mieszkanie, a potem zauważyłam światło latarki w domu.
- Czemu pani do nas nie zadzwoniła?
- Bałam się. - najbardziej banalna odpowiedź.
- Rozumiem.- mężczyzna czuł, że zaraz wybuchnie.
- Wie pan co, ona się tu ciągle kręci, dzisiaj też tu była. Chodziła i wypytywała sąsiadów ja jej nie otworzyłam.
- Dawno tu była?
- Odjechała ze dwadzieścia minut temu.
- Dziękuję, zajmę się tym. - staruszka oddaliła się. Patrick wszedł do środka. Miał przy sobie zdjęcia zrobione zaraz po tym jak wyszło na jaw, że to było morderstwo. Na pierwszy rzut oka nic nie zginęło. Jedynie w sypialni i salonie kilka szuflad było odsuniętych. Czego szukała tu Mel? Od rana dostaje telefony od sąsiadów, że Geller się tu kręci i pyta ludzi.Obiecała mu a jednak nie dotrzymała słowa. Musi się tym zająć.
"Poprzedni wieczór"
Melinda wróciła do domu, ciągle się trzęsła. Wystraszyła się, nie wiele brakowało aby ją znaleźli. Zdjęła płaszcz i poszła do kuchni, z pod zlewu wyjęła whisky. Trzymała alkohol w dziwnym miejscu, ale cóż sama mówiła o sobie, że nie jest do końca normalna. Nalała sobie pełną szklankę. Wypiła ją jednym duszkiem. Moc alkoholu sprawiła, że zaczęła kaszleć i poczuła szum w głowie. Stala oparta a zlew, miała szybki oddech, zacisnęła pięści. Drgnęła gdy usłyszała pukanie do drzwi.
- Kto to może być?- pomyślała, było już późno, poza tym z nikim się nie umawiała. Podeszła do drzwi i lekko je uchyliła.
- Dobry wieczór! - powiedział męski głos. Melinda początkowo nie poznała starszego mężczyzny stojącego na werandzie, dopiero po chwili dotarło do niej kto to jest.
- Proszę. - odpowiedziała po czym wpuściła mężczyznę do środka.
John siedział na kanapie i pił whisky. Nie mógł się skupić po wizycie policji. A co jeśli się domyślą? Bał się tego policjanta, wiedział, że będzie on drążył tą sprawę. Mało tego jeszcze ta kobieta. Czego ona tu szukała? Cały dzień nasuwały mu się te pytania. Nikt nie może się dowiedzieć o tym co się wydarzyło. Popełnił błąd, śmiertelny błąd, ale musiał to zrobić. Wiedział jedno, że nie pozwoli się tak łatwo złapać. Chwycił za telefon i wycisnął numer.
- Halo? - odezwał się głos w słuchawce.
- Cześć z tej strony McClain. Mam do ciebie prośbę.
- Tak?
- Sprawdź mi proszę dwie osoby, muszę wiedzieć o nich wszystko.
- Jasne, kto to ma być?
- Patrick Green z policji w Hamilton i Melinda Geller.
Melinda zaprosiła gościa do salonu. Nie proponowała ani kawy ani herbaty. Czuła, że zna cel wizyty pana Camerona.
- Słuchaj Mel, przejdę od razu do rzeczy wiem, że ty i Grace, kiedyś się przyjaźniłyście i wiem, że na pewno poruszyła cię ta sprawa. - David spojrzał jej w oczy. Miał rację.
- Co pan chce? - Melinda chciała mu ułatwić zadanie.
- Proszę cię, abyś zajęła się tą sprawą. Wiem, że jesteś prywatnym detektywem. Zapłacę ci każdą cenę. - Mel wyczuła w jego głosie desperacje, ale też coś ukrywał.
- Policja już się tym zajmuje. Nie widzę sensu, abym mieszała się do śledztwa.
- Policja? Oni nie mają doświadczenia, nigdy nie prowadzili podobnej sprawy. Nic nie robią.
- Nie zgodzę się z panem. Ja też nie mam doświadczenia w sprawach o morderstwo.
- Ale wierzę, że sobie z tym poradzisz, proszę cię weź tą sprawę.
- Nie mogę. - na te słowa pan Cameron opuścił wzrok, jakby stracił nadzieję.
- Nie mogę pozwolić na to, aby pan mnie wynajął. Przyjrzę się tej sprawie na własną rękę. Ale niczego nie obiecuje.
- Dziękuję. Naprawdę. - pan Cameron wstał z fotela i wyszedł. Teraz nie może odpuścić. Trudno złamie dane słowo.
***
Patrick siedział w swoim gabinecie. Rozmawiał z Tonny'm, ten mu wyraźnie powiedział co myśli o Mel. Trzeba ją uznać za podejrzaną. Nie ma alibi, to ona znalazła ciało, włamała się do mieszkania ofiary, a poza tym ciągle miesza się do śledztwa, do tego nikt jej nie wynajął, tak przynajmniej twierdziła. Patrick kazał ją wezwać na przesłuchanie. Czemu to akurat jemu się przytrafiło? - myślał. Kobieta, którą kocha jest podejrzana o morderstwo ich wspólnej dawnej przyjaciółki. Z drugiej strony sam w to nie wierzył. Znał Melindę, mimo, że nie widział jej jedenaście lat, to wiedział, że na pewno nikogo nie zabiła. Jest uparta i dąży do swego. Tylko po co się miesza? Czemu nie poprosi go o pomoc? Wstał z krzesła i podszedł do okna. Gdzie w tym wszystkim motyw? - pomyślał.
- O kurde już jest. - powiedział gdy zobaczył czarnowłosą kobietę o kręconych długich włosach na parkingu. Miała na sobie błękitny płaszcz, jeansy i chyba jakąś jasną bluzkę.
- Dam radę - powiedział do siebie.
Melinda gdy tylko odebrała telefon wiedziała, że ma kłopoty. Ktoś musiał donieść Patrickowi . Podjechała pod komendę i wysiadła z samochodu. Wiedziała, że ma przewagę. Green ma do niej jakąś słabość. Zawsze jej ulegał. Jak dobrze rozegra sprawę to odpuści jej. Chociaż, z drugiej strony Patrick to nie ten sam chłopak co 11 lat temu. Tak naprawdę go nie zna. To dorosły mężczyzna. Weszła do środka, za okienkiem siedziała blondynka w jej wieku.
- Pani Geller?- powiedziała
- Tak
- Proszę- kobieta wyszła ze swojego pokoiku i zaprowadziła ją do gabinetu na końcu korytarza. Zapukała, po czym kazała jej wejść. Pod oknem stał policjant. Zwrócony tyłem do drzwi. Kobieta zostawiła ją w tym małym i paskudnym gabinecie. Pierwszy raz Patrick wydał jej się przystojny. Zawsze traktowała go jak przyjaciela, a teraz nie wie kim on jest. Patrick odwrócił się, podszedł do biurka i usiadł. Wskazał miejsce Melindzie, ta posłusznie usiadła naprzeciw niego.
- Cześć- powiedziała
- Witam- ton Patricka uraził kobietę, nigdy się tak do niej nie zwracał. Jego ton był bardzo służbowy.
- Mamy do pogadania- powiedział
- Nie wiem o co chodzi- brunetka widziała, że w funkcjonariuszu wzbiera złość. Zrobił się lekko czerwony i w oczach miał istną agresję. Wzdrygnęła się .
- Nie wiesz?- zapytał szyderczo Patrick.
- Nie- odpowiedziała szeptem kobieta
- To ja ci powiem o co. Łamiesz słowo, które mi dałaś. Mieszasz się do śledztwa!- wywrzeszczał
-Nieprawda - Mel, wystraszyła się tonu Patricka. Z drugiej strony zaczął ją pociągać. Wstał i pochylił się nad biurkiem. Jego twarz była kilka centymetrów od twarzy Melindy. Przez chwilę czuł, że chcę ją pocałować. Resztkami sił starał się opanować. Czuł nie tyle złość, co miłość. Bał się o nią.
- Włamałaś się do jej domu- powiedział. Melinda wiedziała, że musi ulec.
- To prawda- powiedziała
- Po co?! Kazałem ci się od tego odsunąć.
- Dobrze wiesz, że tego nie zrobię- Patrick usiadł.
- Czekaj. Ty....ty mnie podejrzewasz. Serio?!- teraz w kobiecie wzburzyła się złość. Łzy zaczęły napływać jej do oczu. Zranił ją. Jak może ją podejrzewać.
- Jak możesz?!- wstała z krzesła i pochyliła się nad biurkiem.
- Jak możesz mnie o to podejrzewać?!- wrzasnęła
- Ja opieram się na faktach!- krzyknął
- Gówno a nie na faktach!
- Nie masz alibi, włamałaś się i ciągle mi przeszkadzasz!
Melinda spojrzała na niego, wiedziała już wszystko.
- Sam w to nie wierzysz. Znasz mnie.
- O to chodzi, że nie- odpowiedział mężczyzna
- Ale Patrick....ja muszę...znaleźć tego mordercę. Jestem to winna Grace - Patrick zrozumiał, że się pomylił. Faktycznie, nie wierzył w to. Melinda się rozpłakała. Patrick wstał, nie wiedział co zrobić. Po chwili milczenia odezwała się Mel.
-Włącz mnie do śledztwa- powiedziała. Patrick spojrzał na nią.
-Zwariowałaś?! Nie ma mowy!
-Jestem ci potrzebna, dobrze o tym wiesz. Poza tym miałbyś mnie na oku.
-Nie. - Mel podeszła do niego. Patrick stał do niej tyłem.
- Ona miała kochanka, może nawet nie jednego. Przyjeżdżał co piątek białym Vanem. Zostawiał go koło piekarni i wchodził tylnym wejściem. Od dwóch tygodni się nie pojawił.
- Skąd to wiesz?- Patrick się nie odwrócił, ale czuł, że musi włączyć ją do śledztwa.
- Mi powiedzą więcej niż tobie. Wiem, że chcesz abym prowadziła z tobą śledztwo. Moglibyśmy... się na nowo poznać - ostatnie słowa wypowiedziała szeptem. Patrick odwrócił się. Spojrzał jej w oczy i nagle pocałował. Z początku napotkał opór, ale po chwili poczuł, że ona odwzajemnia pocałunek. Był krótki ale namiętny. Oboje czuli, że za chwilę posuną się za daleko. Ich wargi rozłączyły się. Patrick spojrzał na nią, po czym wyszedł i poszedł do gabinetu na drugim końcu korytarza. Mel podążyła za nim. Wszystko słyszała, to jak się kłócą z szefem. Po chwili wyszedł.
- Od jutra zaczynamy.
piątek, 8 sierpnia 2014
Rozdział szósty: Ponowne spotkanie
Melinda z samego rana wyruszyła do Nowego Jorku, w internecie znalazła numer komórkowy Johna, zadzwoniła do niego i umówiła się z nim na 10 am, u niego w mieszkaniu. Sama nie wiedziała czego się spodziewać. Wiedziała, że nie powinna się mieszać do śledztwa, ale musiała to zrobić. Czuła, że jest to winna Grace. W połowie drogi zaczął padać deszcz, Melindę wkurzył ten fakt, gdyż zapomniała parasola. Zostawiła samochód na parkingu kilka przecznic dalej. Nie chciała się pakować samochodem na Manhattan. Zanim doszła pod mieszkanie McClaina była całkowicie mokra. Pomyślała, że niepotrzebnie rano tyle czasu spędziła w łazience. Już wchodziła do budynku, gdy nagle usłyszała za sobą znajomy głos:
- Melinda? - kobieta odwróciła się i ujrzała znajomego bruneta w mundurze policyjnym. On w porównaniu do niej miał parasol.
- Co ty tu robisz? - mężczyzna był wyraźnie zaskoczony jej widokiem.
- Ja ... O to samo mogę spytać ciebie? - Melinda nie miała pomysłu jak wyjść cało z tej sytuacji. Widziała po twarzy bruneta, że on zaczyna rozumieć cel jej wizyty u McClaina.
- Pytam poważnie, ja przyjechałem go przesłuchać. A ty? Mam nadzieję, że nie prowadzisz własnego śledztwa. Ktoś cię wynajął? - Patrick surowo spojrzał na brunetkę.
- Nie. Okej masz mnie. Postanowiłam, że tylko się trochę rozpytam, nie zamierzam się mieszać ci do śledztwa. - Mel rozłożyła bezradnie ręce.
- Oszalałaś, a co właśnie robisz? Przymknę na to oko pod warunkiem, że zmyjesz się stąd. - Patrick był zdenerwowany.
- A byłeś z nim umówiony, bo ja tak, więc mam pierwszeństwo.
Patrick spojrzał jej w oczy. Miała go. Rządziła nim jak chciała. Faktycznie on tylko zadzwonił do kancelarii, a tam powiedzieli mu, że John jest w domu. Jeszcze raz spojrzał na niską brunetkę stojącą przed nim. Mokre włosy i ubranie sprawiały, że wyglądała obłędnie. Miała jakiś błysk w swoich ciemnych oczach. Mogła robić z nim co tylko ze chciała. Nie miał siły z tym walczyć.
- No właśnie, wiedziałam, że się zgodzisz. - kobieta uśmiechnęła się do niego i weszła do budynku. Patrick podążył za nią. Brunetka weszła do hallu i spojrzała pytająco na funkcjonariusza.
- Nie znam dokładnego adresu. Gdzie on mieszka? - Patrick uśmiechnął się, jednak to on ma przewagę.
- W penthousie. - odpowiedział po czym ruszył w kierunku windy. W windzie byli sami. Patrickowi robiło się duszno, czuł się nieswojo. Za każdym razem gdy była blisko on miał ochotę zapaść się pod ziemię. Zdołał jej tylko powiedzieć, że to on zadaje pytania. Wreszcie drzwi windy się otworzyły. Czekał już na nich wysoki mężczyzna ok. 35 lat o czarnych włosach i lekkim zaroście, ubrany był w szary dobrze skrojony garnitur i czarną koszulę. Najwidoczniej zdziwił go widok funkcjonariusza. Przywitał się z nimi i zaprowadził ich do gabinetu. Mel była zauroczona stylem w jakim było urządzone mieszkanie. Na ścianach dominowały szarości, nowoczesne wykończenie było połączone z antycznymi meblami i do tego ten widok z ogromnych okien, sama chciała mieszkać w takim mieszkaniu. W gabinecie było mnóstwo regałów z książkami sięgającymi sufitu. John usiadł za biurkiem, a im wskazał dwa krzesła stojące naprzeciw.
- Pani Geller z panią byłem umówiony, a z panem? - nowojorski prawnik spojrzał na Patricka.
- Przepraszam, ale nie muszę się z panem umawiać. Funkcjonariusz Green z policji w Hamilton, prowadzę śledztwo w sprawie śmierci pańskiej żony. - policjant wyjął odznakę i notes.
- To może przełożymy wizytę proszę panią? - adwokat zwrócił się do Melindy.
- Chyba to nie jest konieczne, my chyba w tej samej sprawie. - odpowiedziała Mel.
- Kiedy widział pan ostatni raz żonę? - Patricka zdziwił fakt, że John jest spokojny, za spokojny jak na mężczyznę, który stracił żonę.
- Dawno. Miałem sporo ostatnio pracy. Moja kancelaria się rozwija, nie miałem dla niej czasu, niestety. Nie umiem powiedzieć kiedy ostatni raz ją widziałem. - Melinda czuła, że mężczyzna kłamie lub coś ukrywa, był zbyt opanowany. Zauważyła, że ręka mu lekko drży.
- Nie wie pan kiedy widział żonę? - Patrick był zaskoczony odpowiedzią mężczyzny.
- Może ze trzy miesiące temu, ale dzwoniła do mnie kilka tygodni temu, pytała kiedy przyjadę. Żona nie chciała czekać z przeprowadzką, miałem do niej dołączyć jak opanuję sytuację w kancelarii, niestety nie zdążyłem. - mężczyzna rozłożył ręce.
- Żona miała jakiś wrogów? - zapytał policjant.
-Nie, nie przypominam sobie. Wie pan ludzie byli zazdrośni, ale na pewno nikt by jej nie zabił.
- A co z fanem, który ją prześladował? - Mel słuchała uważnie, wiele rzeczy mogła się dowiedzieć.
- To stare dzieje, to było jeszcze przed naszym ślubem. Jakiś zboczeniec wysyłał do niej przerobione obrzydliwe nagie zdjęcia, ale Grace sobie z nim poradziła.
- To znaczy?
- Chciał pieniędzy, zapłaciliśmy mu i się odczepił.
- Wie pan kto to był?
- Nie.
- A ma pan jeszcze te zdjęcia?
- Tak, Grace to zachowała na wszelki wypadek. Przyślę to wam.
- Wolałbym to teraz zabrać.
- Dobrze, musicie poczekać. - po czym mężczyzna wyszedł. Wrócił po kwadransie z małym pudełkiem.
- Proszę. - rzekł.
- A jak się wam układało? - Melinda postanowiła włączyć się w rozmowę.
- Wiem co pani myśli. Ja w NY, ona tam, pewnie odeszła, ale tak nie było ja ją kochałem i ona kochała mnie na swój sposób. Wiedziałem, że nie znam jej dobrze. Grace coś zawsze ukrywała, cała ta rodzina miała tajemnice, nigdy nie wnikałem w to co się kiedyś wydarzyło. Byliśmy naprawdę dobrym małżeństwem. - mężczyzna zaczerwienił się, najwidoczniej zorientował się, że powiedział więcej niż chciał. Melinda i Patrick spojrzeli na siebie. Patrick postanowił odsłonić wszystkie karty.
- To zapewne wie pan, że żona była w drugim miesiącu ciąży. - John spojrzał na niego z zaskoczeniem, widocznie nie wiedział, Patrick miał już pewność, że muszą szukać kochanka. Melinda spojrzała pytająco na Patricka.
- Nie wiedziałem... - wyszeptał McClain.
- Co pan robił w nocy z czwartego na piątego listopada?
- Spałem. Chyba nie myślicie, że to ja. - John nie mógł uwierzyć, bał się, że wszystko się wyda.
- Sam?
- A z kim, jasne, że sam. - McClain zawahał się przy odpowiedzi. Melinda popatrzyła na Patricka, pierwszy raz widziała go w takiej roli. Do tej pory miała go za chłoptasia z małej miejscowości, a on jest już dorosłym i dojrzałym mężczyzną.
- Chyba na razie skończyliśmy. - powiedział Patrick, po czym wraz z Melindą opuścili penthouse. Gdy tylko drzwi windy się zamknęły Mel zapytała go:
- Jak zginęła? - Patrick, wiedział, że nie może jej powiedzieć, jednak spojrzał na nią i czuł, że ona podchodzi bardzo poważnie do tej sprawy.
- Ktoś dosypał jej środków nasennych, a potem utopił ją w wannie. - Patrick przypomniał sobie, że powinien odwiedzić mieszkanie Grace. Wysłał na razie ludzi by zabezpieczyli ślady.
- Co o nim myślisz? - zapytał brunet.
- Myślę, że coś ukrywa. Żaden zboczeniec nie chce od swojej ofiary pieniędzy, a poza tym zastanawiają mnie te tajemnice, o których mówił, że Grace wraz z rodziną coś ukrywała.
- Wiem jedno, że nie powiedział nam wszystkiego. - Obydwoje wyszli na ulicę, ciągle padało. Patrick rozłożył parasol.
- Fajnie, że się znowu spotkaliśmy. - powiedział.
- Tak, powinniśmy się częściej spotykać.
- Proszę nie mieszaj się.
- Dobrze, zostawiam to tobie. To cześć. - po czym Mel złapała taksówkę. Powiedziała już adres gdzie chciała jechać, gdy ktoś otworzył drzwi. To był znajomy policjant.
- Coś się stało? - Melinda była zaskoczona jego widokiem.
- Wiem gdzie jedziesz, pozwól, że się przyłączę. - spojrzał na nią. To było dziwne spojrzenie, nigdy tak na nią nie patrzył.
- Po prostu cię znam i wiem, że jedziesz do jej koleżanki. - powiedział Patrick. Melinda uśmiechnęła się i obydwoje pojechali do butiku Grace. Gdy wysiedli Patrick zaczął się śmiać.
- Przydałby ci się parasol. - powiedział.
- Wiem, mogę iść z tobą pod parasolem. - Melinda spojrzała błagalnie na niego.
- Chodź.
Weszli do butiku, za kasą stała niska Afroamerykanka w czarnym kostiumie.
- Czym mogę służyć? - spytała.
- Patrick Green z policji w Hamilton, a to Melinda Geller.
- Proszę. - kobieta zamknęła sklep i zaprowadziła ich na zaplecze.
- Kawy? - spytała.
- Poproszę. - odpowiedzieli.
Usiedli przy małym stoliku. Było trochę ciasno. Patrick wiedział, że musi znowu o to samo pytać.
- Czy Grace zachowywała się ostatnio jakoś inaczej? - zapytał brunet.
- Była jakaś odmieniona, przyjeżdżała tu raz w tygodniu i ostatnio coś ją gryzło.
- Wie pani co? - spytała Melinda.
- Mówiła coś, że musi się zmierzyć z przeszłością. Ona coś zawsze ukrywała. Znam ją od sześciu lat, a od trzech prowadzimy butik i wiem, że nie wszystko mi mówiła, po prostu była takim człowiekiem. Dopuszczała ludzi do pewnego stopnia.
- Rozumiem, a jej mąż?
- Nie powinnam tego mówić, bo ona nie żyje, ale ona go nie kochała. - widać było, że Kelly jest ciężko.
- Miała kochanka? - zapytała Patrick.
- Tworzyli dziwny związek. On ją kochał na początku na zabój, nie widział świata poza nią, a ona podchodziła do niego, jakby to powiedzieć z dystansem. Jeszcze przed ślubem go zdradzała. Ale mniej więcej chyba od roku jeździła tam na weekendy.
- Do Hamilton? - spytała Melinda.
- Tak, trzy miesiące temu kupiła tam dom. Na pewno z kimś się tam spotykała, ale była tu tydzień temu i była o dziwo strasznie radosna, powiedziała, że jest w ciąży. Spytałam ją czy to John jest ojcem, powiedziała, że ona i John to skończone, że znalazła prawdziwą miłość. - kobieta zaczęła płakać.
- Wie pani coś o fanie, który prześladował Grace? - zapytał policjant.
- Tak. To był fotograf Chris Gordon. Był zboczony, prześladował kilka modelek.
- Wie pani dlaczego przestał nagabywać Grace i co się z nim stało?
- Nie, to było dziwne, z dnia na dzień przestał, podobno mu zapłaciła, a potem on zniknął, dawno już o nim nie słyszałam.
- Dziękujemy, jak coś pani sobie przypomni to proszę dzwonić. - policjant podał kobiecie kartkę z numerem telefonu.
Wyszli na zewnątrz, deszcz przestał padać.
- Miała kochanka w Hamilton. - powiedziała Mel.
- Ciekawe kto to był.
- Musisz go znaleźć. Myślisz, że to on ją zabił?
- Może, albo mąż. Nie ma alibi. Dobra uciekam. Cześć. -Patrick przytulił Melindę i zostawił ją. Ona wiedziała już, że na pewno to nie jest ich ostatnie spotkanie.
- Melinda? - kobieta odwróciła się i ujrzała znajomego bruneta w mundurze policyjnym. On w porównaniu do niej miał parasol.
- Co ty tu robisz? - mężczyzna był wyraźnie zaskoczony jej widokiem.
- Ja ... O to samo mogę spytać ciebie? - Melinda nie miała pomysłu jak wyjść cało z tej sytuacji. Widziała po twarzy bruneta, że on zaczyna rozumieć cel jej wizyty u McClaina.
- Pytam poważnie, ja przyjechałem go przesłuchać. A ty? Mam nadzieję, że nie prowadzisz własnego śledztwa. Ktoś cię wynajął? - Patrick surowo spojrzał na brunetkę.
- Nie. Okej masz mnie. Postanowiłam, że tylko się trochę rozpytam, nie zamierzam się mieszać ci do śledztwa. - Mel rozłożyła bezradnie ręce.
- Oszalałaś, a co właśnie robisz? Przymknę na to oko pod warunkiem, że zmyjesz się stąd. - Patrick był zdenerwowany.
- A byłeś z nim umówiony, bo ja tak, więc mam pierwszeństwo.
Patrick spojrzał jej w oczy. Miała go. Rządziła nim jak chciała. Faktycznie on tylko zadzwonił do kancelarii, a tam powiedzieli mu, że John jest w domu. Jeszcze raz spojrzał na niską brunetkę stojącą przed nim. Mokre włosy i ubranie sprawiały, że wyglądała obłędnie. Miała jakiś błysk w swoich ciemnych oczach. Mogła robić z nim co tylko ze chciała. Nie miał siły z tym walczyć.
- No właśnie, wiedziałam, że się zgodzisz. - kobieta uśmiechnęła się do niego i weszła do budynku. Patrick podążył za nią. Brunetka weszła do hallu i spojrzała pytająco na funkcjonariusza.
- Nie znam dokładnego adresu. Gdzie on mieszka? - Patrick uśmiechnął się, jednak to on ma przewagę.
- W penthousie. - odpowiedział po czym ruszył w kierunku windy. W windzie byli sami. Patrickowi robiło się duszno, czuł się nieswojo. Za każdym razem gdy była blisko on miał ochotę zapaść się pod ziemię. Zdołał jej tylko powiedzieć, że to on zadaje pytania. Wreszcie drzwi windy się otworzyły. Czekał już na nich wysoki mężczyzna ok. 35 lat o czarnych włosach i lekkim zaroście, ubrany był w szary dobrze skrojony garnitur i czarną koszulę. Najwidoczniej zdziwił go widok funkcjonariusza. Przywitał się z nimi i zaprowadził ich do gabinetu. Mel była zauroczona stylem w jakim było urządzone mieszkanie. Na ścianach dominowały szarości, nowoczesne wykończenie było połączone z antycznymi meblami i do tego ten widok z ogromnych okien, sama chciała mieszkać w takim mieszkaniu. W gabinecie było mnóstwo regałów z książkami sięgającymi sufitu. John usiadł za biurkiem, a im wskazał dwa krzesła stojące naprzeciw.
- Pani Geller z panią byłem umówiony, a z panem? - nowojorski prawnik spojrzał na Patricka.
- Przepraszam, ale nie muszę się z panem umawiać. Funkcjonariusz Green z policji w Hamilton, prowadzę śledztwo w sprawie śmierci pańskiej żony. - policjant wyjął odznakę i notes.
- To może przełożymy wizytę proszę panią? - adwokat zwrócił się do Melindy.
- Chyba to nie jest konieczne, my chyba w tej samej sprawie. - odpowiedziała Mel.
- Kiedy widział pan ostatni raz żonę? - Patricka zdziwił fakt, że John jest spokojny, za spokojny jak na mężczyznę, który stracił żonę.
- Dawno. Miałem sporo ostatnio pracy. Moja kancelaria się rozwija, nie miałem dla niej czasu, niestety. Nie umiem powiedzieć kiedy ostatni raz ją widziałem. - Melinda czuła, że mężczyzna kłamie lub coś ukrywa, był zbyt opanowany. Zauważyła, że ręka mu lekko drży.
- Nie wie pan kiedy widział żonę? - Patrick był zaskoczony odpowiedzią mężczyzny.
- Może ze trzy miesiące temu, ale dzwoniła do mnie kilka tygodni temu, pytała kiedy przyjadę. Żona nie chciała czekać z przeprowadzką, miałem do niej dołączyć jak opanuję sytuację w kancelarii, niestety nie zdążyłem. - mężczyzna rozłożył ręce.
- Żona miała jakiś wrogów? - zapytał policjant.
-Nie, nie przypominam sobie. Wie pan ludzie byli zazdrośni, ale na pewno nikt by jej nie zabił.
- A co z fanem, który ją prześladował? - Mel słuchała uważnie, wiele rzeczy mogła się dowiedzieć.
- To stare dzieje, to było jeszcze przed naszym ślubem. Jakiś zboczeniec wysyłał do niej przerobione obrzydliwe nagie zdjęcia, ale Grace sobie z nim poradziła.
- To znaczy?
- Chciał pieniędzy, zapłaciliśmy mu i się odczepił.
- Wie pan kto to był?
- Nie.
- A ma pan jeszcze te zdjęcia?
- Tak, Grace to zachowała na wszelki wypadek. Przyślę to wam.
- Wolałbym to teraz zabrać.
- Dobrze, musicie poczekać. - po czym mężczyzna wyszedł. Wrócił po kwadransie z małym pudełkiem.
- Proszę. - rzekł.
- A jak się wam układało? - Melinda postanowiła włączyć się w rozmowę.
- Wiem co pani myśli. Ja w NY, ona tam, pewnie odeszła, ale tak nie było ja ją kochałem i ona kochała mnie na swój sposób. Wiedziałem, że nie znam jej dobrze. Grace coś zawsze ukrywała, cała ta rodzina miała tajemnice, nigdy nie wnikałem w to co się kiedyś wydarzyło. Byliśmy naprawdę dobrym małżeństwem. - mężczyzna zaczerwienił się, najwidoczniej zorientował się, że powiedział więcej niż chciał. Melinda i Patrick spojrzeli na siebie. Patrick postanowił odsłonić wszystkie karty.
- To zapewne wie pan, że żona była w drugim miesiącu ciąży. - John spojrzał na niego z zaskoczeniem, widocznie nie wiedział, Patrick miał już pewność, że muszą szukać kochanka. Melinda spojrzała pytająco na Patricka.
- Nie wiedziałem... - wyszeptał McClain.
- Co pan robił w nocy z czwartego na piątego listopada?
- Spałem. Chyba nie myślicie, że to ja. - John nie mógł uwierzyć, bał się, że wszystko się wyda.
- Sam?
- A z kim, jasne, że sam. - McClain zawahał się przy odpowiedzi. Melinda popatrzyła na Patricka, pierwszy raz widziała go w takiej roli. Do tej pory miała go za chłoptasia z małej miejscowości, a on jest już dorosłym i dojrzałym mężczyzną.
- Chyba na razie skończyliśmy. - powiedział Patrick, po czym wraz z Melindą opuścili penthouse. Gdy tylko drzwi windy się zamknęły Mel zapytała go:
- Jak zginęła? - Patrick, wiedział, że nie może jej powiedzieć, jednak spojrzał na nią i czuł, że ona podchodzi bardzo poważnie do tej sprawy.
- Ktoś dosypał jej środków nasennych, a potem utopił ją w wannie. - Patrick przypomniał sobie, że powinien odwiedzić mieszkanie Grace. Wysłał na razie ludzi by zabezpieczyli ślady.
- Co o nim myślisz? - zapytał brunet.
- Myślę, że coś ukrywa. Żaden zboczeniec nie chce od swojej ofiary pieniędzy, a poza tym zastanawiają mnie te tajemnice, o których mówił, że Grace wraz z rodziną coś ukrywała.
- Wiem jedno, że nie powiedział nam wszystkiego. - Obydwoje wyszli na ulicę, ciągle padało. Patrick rozłożył parasol.
- Fajnie, że się znowu spotkaliśmy. - powiedział.
- Tak, powinniśmy się częściej spotykać.
- Proszę nie mieszaj się.
- Dobrze, zostawiam to tobie. To cześć. - po czym Mel złapała taksówkę. Powiedziała już adres gdzie chciała jechać, gdy ktoś otworzył drzwi. To był znajomy policjant.
- Coś się stało? - Melinda była zaskoczona jego widokiem.
- Wiem gdzie jedziesz, pozwól, że się przyłączę. - spojrzał na nią. To było dziwne spojrzenie, nigdy tak na nią nie patrzył.
- Po prostu cię znam i wiem, że jedziesz do jej koleżanki. - powiedział Patrick. Melinda uśmiechnęła się i obydwoje pojechali do butiku Grace. Gdy wysiedli Patrick zaczął się śmiać.
- Przydałby ci się parasol. - powiedział.
- Wiem, mogę iść z tobą pod parasolem. - Melinda spojrzała błagalnie na niego.
- Chodź.
Weszli do butiku, za kasą stała niska Afroamerykanka w czarnym kostiumie.
- Czym mogę służyć? - spytała.
- Patrick Green z policji w Hamilton, a to Melinda Geller.
- Proszę. - kobieta zamknęła sklep i zaprowadziła ich na zaplecze.
- Kawy? - spytała.
- Poproszę. - odpowiedzieli.
Usiedli przy małym stoliku. Było trochę ciasno. Patrick wiedział, że musi znowu o to samo pytać.
- Czy Grace zachowywała się ostatnio jakoś inaczej? - zapytał brunet.
- Była jakaś odmieniona, przyjeżdżała tu raz w tygodniu i ostatnio coś ją gryzło.
- Wie pani co? - spytała Melinda.
- Mówiła coś, że musi się zmierzyć z przeszłością. Ona coś zawsze ukrywała. Znam ją od sześciu lat, a od trzech prowadzimy butik i wiem, że nie wszystko mi mówiła, po prostu była takim człowiekiem. Dopuszczała ludzi do pewnego stopnia.
- Rozumiem, a jej mąż?
- Nie powinnam tego mówić, bo ona nie żyje, ale ona go nie kochała. - widać było, że Kelly jest ciężko.
- Miała kochanka? - zapytała Patrick.
- Tworzyli dziwny związek. On ją kochał na początku na zabój, nie widział świata poza nią, a ona podchodziła do niego, jakby to powiedzieć z dystansem. Jeszcze przed ślubem go zdradzała. Ale mniej więcej chyba od roku jeździła tam na weekendy.
- Do Hamilton? - spytała Melinda.
- Tak, trzy miesiące temu kupiła tam dom. Na pewno z kimś się tam spotykała, ale była tu tydzień temu i była o dziwo strasznie radosna, powiedziała, że jest w ciąży. Spytałam ją czy to John jest ojcem, powiedziała, że ona i John to skończone, że znalazła prawdziwą miłość. - kobieta zaczęła płakać.
- Wie pani coś o fanie, który prześladował Grace? - zapytał policjant.
- Tak. To był fotograf Chris Gordon. Był zboczony, prześladował kilka modelek.
- Wie pani dlaczego przestał nagabywać Grace i co się z nim stało?
- Nie, to było dziwne, z dnia na dzień przestał, podobno mu zapłaciła, a potem on zniknął, dawno już o nim nie słyszałam.
- Dziękujemy, jak coś pani sobie przypomni to proszę dzwonić. - policjant podał kobiecie kartkę z numerem telefonu.
Wyszli na zewnątrz, deszcz przestał padać.
- Miała kochanka w Hamilton. - powiedziała Mel.
- Ciekawe kto to był.
- Musisz go znaleźć. Myślisz, że to on ją zabił?
- Może, albo mąż. Nie ma alibi. Dobra uciekam. Cześć. -Patrick przytulił Melindę i zostawił ją. Ona wiedziała już, że na pewno to nie jest ich ostatnie spotkanie.
niedziela, 3 sierpnia 2014
Rozdział piąty: Lily
Patrick wyszedł z komendy, był mocno zirytowany. Wsiadł do samochodu i postanowił pojechać do rodziców Grace, męża odwiedzi jutro. Jechał szybko za szybko, był zdenerwowany nie dość, że ma do złapania mordercę to jeszcze Kate robi mu wyrzuty. Zabolało go to co powiedziała, trafiła w samo sedno. Nie mógł się zgodzić bo pojawiła się Mel. To było jak choroba trapiąca go od kilkunastu lat. Nie pamiętał już kiedy się w niej zakochał. Nie widział jej od jedenastu lat, a jednak jak zobaczył ją zapłakaną dwa dni temu nad jeziorem, to znowu poczuł się jak nastolatek, który boi się zagadać do dziewczyny. Ona doprowadzała go do szaleństwa, przez te dwa dni ciągle o niej myślał. Wiedział, że trzy miesiące temu przyjechała do Hamilton aby opiekować się chorą na raka matką, a jednak nie spotkali się. Podjechał pod dom Cameronów. Znowu spojrzał się na jezioro, malujące się w oddali. Bał się tego co nastąpi za chwilę, zrujnuję komuś życie, już to zrobił, ale teraz powie im, że to ktoś odebrał im ukochaną córeczkę, modlił się o to, żeby kiedyś to jego nie spotkało . Wysiadł z samochodu, podszedł do drzwi i wziął głęboki oddech. Zapukał. Usłyszał kroki zbliżające się do drzwi czuł, że zaraz serce stanie mu w gardle. Drzwi się otworzyły, tak jak dwa dni temu, tak i dziś otworzyła mu pani Cameron. Nie wyglądała już jak dama. Włosy miała nieuczesane, ubrana była w czarny golf i czarne spodnie. Patrick miał wrażenie, że przybyło jej zmarszczek. Spojrzała na niego z obawą, z lękiem, jakby się bała kolejnych słów Patricka:
- Dzień dobry, mogę wejść - Patrick spytał się ostrożnie. Pani Cameron odsunęła się bez słowa. Patrick wszedł do środka. Poczekał jednak aż pani Cameron wprowadzi go dalej. Znowu weszli do salonu. Z góry właśnie zszedł pan Cameron, Patrickowi wydawało się, że płakał. Też nie wyglądał dobrze. Był nieogolony, koszulę miał nieuprasowaną, oczy miał czerwone, pewnie płakał. Usiedli w salonie. Patrick nie wiedział jak zacząć rozmowę. Patrzył na te wraki ludzi i nie chciał ich kolejny raz ranić, a jednak praca go do tego zmuszała, wyjął notes i powiedział sobie w duchu, że musi dać radę.
- Czy Grace miała jakiś wrogów? - Patrick wreszcie coś z siebie wydusił.
- Nie! A czemu pan pyta? - David nie rozumiał celu wizyty Patricka. Patrick postanowił wstrzymać się z informacją o morderstwie.
- To rutynowe pytania. - odparł bardzo formalnie.
- Ostatnio Grace była jakaś dziwna. - odezwała się ciągle patrząca w jedno miejsce Lisa. Patricka to przerażało.
- To znaczy? - Patrick wszystko notował.
- Miała huśtawkę nastroju. Raz była zdenerwowana, a drugim razem radosna. Z miesiąc temu przyszłam do niej, była w totalnej rozsypce. Ciągle powtarzała, że on ją dopadnie, myślałam że to nic nie znaczy bo była pijana.
- Wie pani kogo się bała?
- Może chodzić o fana, kilka lat temu ktoś wysyłał Grace jej nagie zdjęcia, dzwonił i prześladował.
- Kto to był? - Dla Patricka był to pierwszy trop.
- Nie wiem, nigdy tego nie zgłosiła na policję, powiedziała, że sama się z tym upora i po kilku miesiącach dał jej spokój, ale nie rozumiem czemu o to pytasz Patrick? - odpowiedział pan Cameron.
- Miała jeszcze jakiś wrogów, może się z kimś pokłóciła?
- Nie, może pan powiedzieć o co chodzi? - Lisa zakryła twarz dłońmi i oparła się na kolanach.
- Spokojnie Lisa. - szeptał jej do ucha David.
- A jak układało się jej małżeństwo? - Na to pytanie Lisa podniosła głowę i spojrzała nerwowo na Davida, po czym David odpowiedział dość nerwowo:
- John i Grace, byli wzorowym małżeństwem, możesz powiedzieć o co chodzi? Jak nie to się wynoś i daj nam spokój! Nie widzisz, że Lisa jest załamana. Umarła nam córka! - Pan Cameron podniósł się z kanapy. Patrick wiedział, że coś ukrywają.
- Jeszcze jedno pytanie, Grace z kimś się przyjaźniła?
- Z Jake'iem i Lily, no i miała taką dobrą przyjaciółkę w NY, razem prowadziły butik. - odpowiedziała Lisa.
- Mam dość tych pytań, proszę powiedzieć o co chodzi, albo się wynosić! - wykrzyczał David.
- Proszę usiąść, pańska córka została...
- ... Zamordowana. - dokończyła Lisa, która się rozpłakała. Patrick pokiwał głową.
- Ale jak? Kto? - pan Cameron starał się zrozumieć słowa Patricka.
- Na razie to ustalamy. - Patrick stwierdził, że mówi zbyt formalnie. Podniósł się i wyszedł, nie czekał, aż go ktoś odprowadzi. Zostawił ich siedzących na kanapie i patrzących przed siebie. Patrick od razu postanowił pojechać do Jake'a i Lily. Wiedział, że kilka lat temu się pobrali. Po imprezie kończącej liceum, jakoś kontakt się urwał. Wszyscy wyjechali na studia. Patrick wiedział, że Jake i Lily studiowali razem w Filadelfii, Melinda wyjechała do NY, tylko nie wiedział co się stało z Grace. Zadzwonił do Bridgit, by sprawdziła adres, po kilku minutach oddzwoniła, mieszkali w centrum miasta. Trochę to dziwne.- pomyślał Patrick. Wiedział, że Jake prowadził własną firmę i z pewnością byłoby ich stać na własny duży dom z ogrodem. Piętnaście minut później był pod drzwiami mieszkania Lily. Zadzwonił. Usłyszał hałas dzieci. Otworzyła mu malutka dziewczynka, miała najwyżej 6 lat, była śniada, miała długie czarne włosy zaplecione w dwa warkocze.
- Hej, jest mama albo tata? - Patrick nie był zwyczajny rozmawiać z dziećmi.
- Nie mogę rozmawiać z obcymi. - odpowiedziała sepleniąca dziewczynka. Patrick zauważył, że nie ma ona jedynek.
- Ale jestem z policji. - Patrick wyjął odznakę. Z głębi mieszkania ktoś nagle się odezwał:
- Z kim rozmawiasz kochanie? - był głos kobiecy, zapewne Lily.
- Jakiś pan mówi, że jest policjantem. - odpowiedziała dziewczynka.
Mama nagle wyszła z jednego z pomieszczeń. Spojrzała na Patricka, jakby próbowała sobie go przypomnieć. Po chwili namysłu:
- Patrick! - kobieta podeszła do niego i go objęła.
- Cześć Lily. - po wymianie uścisków, Lily zaprowadziła Patricka do kuchni. Sprzątnęła naczynia ze stołu i zabrała zabawki dzieci. Na podłodze siedział chłopczyk. Mama podniosła go i kazała dziewczynce go zabrać do pokoju.
- Teraz będziemy mogli porozmawiać, przepraszam za bałagan, kawy? - spytała kobieta.
- Poproszę. - Patrick zdjął kurtkę. Lily zaczęła krzątać się po kuchni, zaparzyła kawy i ukroiła ciasta. Patrick przyglądał się jej, postarzała się. Wyglądała jakby miała ze 40 lat a miała tak jak on trzydzieści. Ubrana była w pomarańczową sukienkę i żółty kardigan. Włosy miała kręcone, rude, obcięte na krótką kacapkę. Po chwili postawiła ciasto i kawę na stole, usiadła naprzeciwko Patricka i spytała:
- Co cię tu sprowadza Patrick?
- Jest Jake. - zapytała Patrick.
- Wyjechał wczoraj do San Francisco, wróci za tydzień, a co?
- Wczoraj wyjechał? - zapytał policjant.
- Tak, ale coś się stało? - Lily była wyraźnie zaniepokojona.
- Kiedy widziałaś ostatnio Grace McClain? - Patrick wyjął notes.
- Yyy... Chyba miesiąc temu... tak miesiąc temu, spotkałyśmy się rano na targu.
- Przyjaźniłyście się?
- Wiesz kilkanaście lat temu tak, teraz raczej rzadko się spotykałyśmy. - odpowiedziała Lily.
- Hm ... Jej matka powiedziała co innego.
- Nie rozumiem.
- Widzisz, jej matka powiedziała, że Grace się z wami przyjaźniła. - Patrick obserwował reakcję Lily.
- Tak jak mówiłam, spotkałyśmy się kilka razy, ale na pewno to nie była już przyjaźń. - odpowiedziała spokojnie Lily.
- A Jake? On przyjaźnił się z Grace?
- Nie, Jake jest bardzo zajęty, prowadzi własną firmę, logistyka i takie tam. Teraz pojechał do San Francisco rozmawiać z nowymi klientami. Ale coś się stało, nie wiem czemu pytasz o Grace?
- Nie słyszałaś? - Patrick był zdziwiony, że poczta pantoflowa do niej nie dotarła.
- Dwa dni temu znaleźliśmy Grace martwą w jeziorze - odpowiedział Patrick.
- O Boże! - Lily wyraźnie była zaskoczona tą wiadomością.
- Ktoś ją zamordował? - spytała niepewnie.
- Tak.
- Nie myślicie, że ja lub Jake... - Lily nie dokończyła zdania.
- Nie, po prostu sprawdzamy wszystkich, którzy mieli kontakt z Grace. Czyli nie utrzymywaliście kontaktów.
- Nie, spotkałyśmy się chyba ze cztery razy. Przyszła do nas kilka razy, raz my byliśmy u niej, ale nie mam czasu na koleżanki, mam dwójkę małych dzieci w domu. - Lily podniosła się i poszła zażegnać spór między chłopcem a dziewczynką. Włączyła dzieciom bajkę i wróciła.
- Ile mają lat? - spytał Patrick.
- Jessie ma 6 lat, a Jim ma 3 latka. - odparła dumna mama.
- A ty ciągle sam? - spojrzała na Patricka.
- Niestety. - Patrick spojrzał na swoje dłonie. Lily z pewnością wiedziała o tym, co się wydarzyło pięć lat temu.
- Udało ci się wreszcie usidlić Jake'a. - Patrick uśmiechnął się, ale Lily spochmurniała.
- Wiem, że Jake kochał się w Grace, tak jak ty w Melindzie, ale jemu przeszło a tobie? - Patrick nie odpowiedział na to pytanie.
- Naprawdę, po tylu latach? - Lily spojrzała na niego z niedowierzaniem. Patrick wiedział, że ta rozmowa się przeciągnie.
Melinda po dwóch dniach wegetowania na winie, marchewkach i ketchupie postanowiła iść do sklepu. Przez te dwa dni nie miała na nic ochoty. Nie spała, nie jadła, ciągle widziała Grace w tej wodzie, a nie powinna tego tak przeżywać, musi być silna. Jedyne co zrobiła to wyniosła z powrotem puste kartony. Nie ma ochoty tego pakować.
- Muszę iść po zakupy. - pomyślała. Spojrzała do portfela, było tam coraz mniej pieniędzy.
- Trzeba znaleźć jakąś pracę. - pomyślała. Od trzech miesięcy nie pracowała. Dobrze, że miała całkiem sporo oszczędności, i że matka ją zabezpieczyła, na kilka miesięcy oszczędnego życia wystarczy. Doszła do sklepu. Jak zwykle za ladą stała pani Bracken. Melinda pamiętała jak była mała i przychodziła do jej sklepu. Tak samo jak kilkanaście lat temu tak i dziś pani Bracken prowadziła sklep. Melinda zaczęła wymieniać kolejne produkty z listy. Pani Bracken wszystko podawała. Melinda miała tylko jedną nadzieję, że pani Bracken nie zacznie gadać, jednak nie udało się to:
- Oj co się narobiło tym Cameronom - westchnęła pani Bracken. Melinda nie chciała tego komentować.
- To ty ją znalazłaś prawda? - Melinda pomyślała, że poczta pantoflowa jest bardzo szybka.
- Tak ja. - odpowiedziała Mel.
- Tego łajdaka powinni powiesić. - powiedziała pani Bracken.
- Przecież to było samobójstwo - Melinda była zdumiona.
- Nie , to ty nie wiedziałaś, był u mnie kilka godzin temu pan Cameron, był roztrzęsiony, więc spytałam go co się stało, a on odpowiedział, że zabili mu córkę, i że zrobi coś temu psycholowi. Melinda była zszokowana tą informację, zapłaciła na zakupy i wróciła do domu. W domu biła się z myślami, z jednej strony czuła, że powinna znaleźć mordercę, a z drugiej strony powstrzymywał ją zdrowy rozsądek. Nie mogła sobie miejsca znaleźć, w końcu postanowiła:
- Nie będę się mieszać, od tego jest policja ale pogadam z najbliższymi Grace i tylko tyle. - po czym usiadła do laptopa i zaczęła szukać potrzebnych informacji.
- Dzień dobry, mogę wejść - Patrick spytał się ostrożnie. Pani Cameron odsunęła się bez słowa. Patrick wszedł do środka. Poczekał jednak aż pani Cameron wprowadzi go dalej. Znowu weszli do salonu. Z góry właśnie zszedł pan Cameron, Patrickowi wydawało się, że płakał. Też nie wyglądał dobrze. Był nieogolony, koszulę miał nieuprasowaną, oczy miał czerwone, pewnie płakał. Usiedli w salonie. Patrick nie wiedział jak zacząć rozmowę. Patrzył na te wraki ludzi i nie chciał ich kolejny raz ranić, a jednak praca go do tego zmuszała, wyjął notes i powiedział sobie w duchu, że musi dać radę.
- Czy Grace miała jakiś wrogów? - Patrick wreszcie coś z siebie wydusił.
- Nie! A czemu pan pyta? - David nie rozumiał celu wizyty Patricka. Patrick postanowił wstrzymać się z informacją o morderstwie.
- To rutynowe pytania. - odparł bardzo formalnie.
- Ostatnio Grace była jakaś dziwna. - odezwała się ciągle patrząca w jedno miejsce Lisa. Patricka to przerażało.
- To znaczy? - Patrick wszystko notował.
- Miała huśtawkę nastroju. Raz była zdenerwowana, a drugim razem radosna. Z miesiąc temu przyszłam do niej, była w totalnej rozsypce. Ciągle powtarzała, że on ją dopadnie, myślałam że to nic nie znaczy bo była pijana.
- Wie pani kogo się bała?
- Może chodzić o fana, kilka lat temu ktoś wysyłał Grace jej nagie zdjęcia, dzwonił i prześladował.
- Kto to był? - Dla Patricka był to pierwszy trop.
- Nie wiem, nigdy tego nie zgłosiła na policję, powiedziała, że sama się z tym upora i po kilku miesiącach dał jej spokój, ale nie rozumiem czemu o to pytasz Patrick? - odpowiedział pan Cameron.
- Miała jeszcze jakiś wrogów, może się z kimś pokłóciła?
- Nie, może pan powiedzieć o co chodzi? - Lisa zakryła twarz dłońmi i oparła się na kolanach.
- Spokojnie Lisa. - szeptał jej do ucha David.
- A jak układało się jej małżeństwo? - Na to pytanie Lisa podniosła głowę i spojrzała nerwowo na Davida, po czym David odpowiedział dość nerwowo:
- John i Grace, byli wzorowym małżeństwem, możesz powiedzieć o co chodzi? Jak nie to się wynoś i daj nam spokój! Nie widzisz, że Lisa jest załamana. Umarła nam córka! - Pan Cameron podniósł się z kanapy. Patrick wiedział, że coś ukrywają.
- Jeszcze jedno pytanie, Grace z kimś się przyjaźniła?
- Z Jake'iem i Lily, no i miała taką dobrą przyjaciółkę w NY, razem prowadziły butik. - odpowiedziała Lisa.
- Mam dość tych pytań, proszę powiedzieć o co chodzi, albo się wynosić! - wykrzyczał David.
- Proszę usiąść, pańska córka została...
- ... Zamordowana. - dokończyła Lisa, która się rozpłakała. Patrick pokiwał głową.
- Ale jak? Kto? - pan Cameron starał się zrozumieć słowa Patricka.
- Na razie to ustalamy. - Patrick stwierdził, że mówi zbyt formalnie. Podniósł się i wyszedł, nie czekał, aż go ktoś odprowadzi. Zostawił ich siedzących na kanapie i patrzących przed siebie. Patrick od razu postanowił pojechać do Jake'a i Lily. Wiedział, że kilka lat temu się pobrali. Po imprezie kończącej liceum, jakoś kontakt się urwał. Wszyscy wyjechali na studia. Patrick wiedział, że Jake i Lily studiowali razem w Filadelfii, Melinda wyjechała do NY, tylko nie wiedział co się stało z Grace. Zadzwonił do Bridgit, by sprawdziła adres, po kilku minutach oddzwoniła, mieszkali w centrum miasta. Trochę to dziwne.- pomyślał Patrick. Wiedział, że Jake prowadził własną firmę i z pewnością byłoby ich stać na własny duży dom z ogrodem. Piętnaście minut później był pod drzwiami mieszkania Lily. Zadzwonił. Usłyszał hałas dzieci. Otworzyła mu malutka dziewczynka, miała najwyżej 6 lat, była śniada, miała długie czarne włosy zaplecione w dwa warkocze.
- Hej, jest mama albo tata? - Patrick nie był zwyczajny rozmawiać z dziećmi.
- Nie mogę rozmawiać z obcymi. - odpowiedziała sepleniąca dziewczynka. Patrick zauważył, że nie ma ona jedynek.
- Ale jestem z policji. - Patrick wyjął odznakę. Z głębi mieszkania ktoś nagle się odezwał:
- Z kim rozmawiasz kochanie? - był głos kobiecy, zapewne Lily.
- Jakiś pan mówi, że jest policjantem. - odpowiedziała dziewczynka.
Mama nagle wyszła z jednego z pomieszczeń. Spojrzała na Patricka, jakby próbowała sobie go przypomnieć. Po chwili namysłu:
- Patrick! - kobieta podeszła do niego i go objęła.
- Cześć Lily. - po wymianie uścisków, Lily zaprowadziła Patricka do kuchni. Sprzątnęła naczynia ze stołu i zabrała zabawki dzieci. Na podłodze siedział chłopczyk. Mama podniosła go i kazała dziewczynce go zabrać do pokoju.
- Teraz będziemy mogli porozmawiać, przepraszam za bałagan, kawy? - spytała kobieta.
- Poproszę. - Patrick zdjął kurtkę. Lily zaczęła krzątać się po kuchni, zaparzyła kawy i ukroiła ciasta. Patrick przyglądał się jej, postarzała się. Wyglądała jakby miała ze 40 lat a miała tak jak on trzydzieści. Ubrana była w pomarańczową sukienkę i żółty kardigan. Włosy miała kręcone, rude, obcięte na krótką kacapkę. Po chwili postawiła ciasto i kawę na stole, usiadła naprzeciwko Patricka i spytała:
- Co cię tu sprowadza Patrick?
- Jest Jake. - zapytała Patrick.
- Wyjechał wczoraj do San Francisco, wróci za tydzień, a co?
- Wczoraj wyjechał? - zapytał policjant.
- Tak, ale coś się stało? - Lily była wyraźnie zaniepokojona.
- Kiedy widziałaś ostatnio Grace McClain? - Patrick wyjął notes.
- Yyy... Chyba miesiąc temu... tak miesiąc temu, spotkałyśmy się rano na targu.
- Przyjaźniłyście się?
- Wiesz kilkanaście lat temu tak, teraz raczej rzadko się spotykałyśmy. - odpowiedziała Lily.
- Hm ... Jej matka powiedziała co innego.
- Nie rozumiem.
- Widzisz, jej matka powiedziała, że Grace się z wami przyjaźniła. - Patrick obserwował reakcję Lily.
- Tak jak mówiłam, spotkałyśmy się kilka razy, ale na pewno to nie była już przyjaźń. - odpowiedziała spokojnie Lily.
- A Jake? On przyjaźnił się z Grace?
- Nie, Jake jest bardzo zajęty, prowadzi własną firmę, logistyka i takie tam. Teraz pojechał do San Francisco rozmawiać z nowymi klientami. Ale coś się stało, nie wiem czemu pytasz o Grace?
- Nie słyszałaś? - Patrick był zdziwiony, że poczta pantoflowa do niej nie dotarła.
- Dwa dni temu znaleźliśmy Grace martwą w jeziorze - odpowiedział Patrick.
- O Boże! - Lily wyraźnie była zaskoczona tą wiadomością.
- Ktoś ją zamordował? - spytała niepewnie.
- Tak.
- Nie myślicie, że ja lub Jake... - Lily nie dokończyła zdania.
- Nie, po prostu sprawdzamy wszystkich, którzy mieli kontakt z Grace. Czyli nie utrzymywaliście kontaktów.
- Nie, spotkałyśmy się chyba ze cztery razy. Przyszła do nas kilka razy, raz my byliśmy u niej, ale nie mam czasu na koleżanki, mam dwójkę małych dzieci w domu. - Lily podniosła się i poszła zażegnać spór między chłopcem a dziewczynką. Włączyła dzieciom bajkę i wróciła.
- Ile mają lat? - spytał Patrick.
- Jessie ma 6 lat, a Jim ma 3 latka. - odparła dumna mama.
- A ty ciągle sam? - spojrzała na Patricka.
- Niestety. - Patrick spojrzał na swoje dłonie. Lily z pewnością wiedziała o tym, co się wydarzyło pięć lat temu.
- Udało ci się wreszcie usidlić Jake'a. - Patrick uśmiechnął się, ale Lily spochmurniała.
- Wiem, że Jake kochał się w Grace, tak jak ty w Melindzie, ale jemu przeszło a tobie? - Patrick nie odpowiedział na to pytanie.
- Naprawdę, po tylu latach? - Lily spojrzała na niego z niedowierzaniem. Patrick wiedział, że ta rozmowa się przeciągnie.
Melinda po dwóch dniach wegetowania na winie, marchewkach i ketchupie postanowiła iść do sklepu. Przez te dwa dni nie miała na nic ochoty. Nie spała, nie jadła, ciągle widziała Grace w tej wodzie, a nie powinna tego tak przeżywać, musi być silna. Jedyne co zrobiła to wyniosła z powrotem puste kartony. Nie ma ochoty tego pakować.
- Muszę iść po zakupy. - pomyślała. Spojrzała do portfela, było tam coraz mniej pieniędzy.
- Trzeba znaleźć jakąś pracę. - pomyślała. Od trzech miesięcy nie pracowała. Dobrze, że miała całkiem sporo oszczędności, i że matka ją zabezpieczyła, na kilka miesięcy oszczędnego życia wystarczy. Doszła do sklepu. Jak zwykle za ladą stała pani Bracken. Melinda pamiętała jak była mała i przychodziła do jej sklepu. Tak samo jak kilkanaście lat temu tak i dziś pani Bracken prowadziła sklep. Melinda zaczęła wymieniać kolejne produkty z listy. Pani Bracken wszystko podawała. Melinda miała tylko jedną nadzieję, że pani Bracken nie zacznie gadać, jednak nie udało się to:
- Oj co się narobiło tym Cameronom - westchnęła pani Bracken. Melinda nie chciała tego komentować.
- To ty ją znalazłaś prawda? - Melinda pomyślała, że poczta pantoflowa jest bardzo szybka.
- Tak ja. - odpowiedziała Mel.
- Tego łajdaka powinni powiesić. - powiedziała pani Bracken.
- Przecież to było samobójstwo - Melinda była zdumiona.
- Nie , to ty nie wiedziałaś, był u mnie kilka godzin temu pan Cameron, był roztrzęsiony, więc spytałam go co się stało, a on odpowiedział, że zabili mu córkę, i że zrobi coś temu psycholowi. Melinda była zszokowana tą informację, zapłaciła na zakupy i wróciła do domu. W domu biła się z myślami, z jednej strony czuła, że powinna znaleźć mordercę, a z drugiej strony powstrzymywał ją zdrowy rozsądek. Nie mogła sobie miejsca znaleźć, w końcu postanowiła:
- Nie będę się mieszać, od tego jest policja ale pogadam z najbliższymi Grace i tylko tyle. - po czym usiadła do laptopa i zaczęła szukać potrzebnych informacji.
niedziela, 27 lipca 2014
Rozdział czwarty: "Otwieramy dopiero sprawę."
Minęły dwa dni od znalezienia zwłok. Patrick był wściekły, bo praktycznie nic nie zrobili, czekali. Banks od razu przyjął wersję, że to samobójstwo. Patrick siedział w swoim gabinecie, nienawidził tego miejsca. Było paskudne. Małe ciasne pomieszczenie, szare ściany sprawiały, że gabinet wydawał się jeszcze bardziej przytłaczający. Bridgit przyniosła mu kilka kwiatków, które ustawiła na oknie. Patrick siedział za biurkiem, które było ustawione na wprost od drzwi pod oknem. Patrick chciał już iść po kawę gdy zadzwonił telefon. Patrick podniósł słuchawkę:
-Dzień dobry, Smith z tej strony... - Patrick od razu poznał patologa sądowego.
- Dzień dobry Green, ma pan już raport z sekcji? - spytał Patrick.
- Tak, jeszcze dziś go wyślę, ale mogę panu już wstępnie powiedzieć kilka informacji.
- To może, zawołam komendanta Banksa, on na razie prowadzi sprawę.
- Wolę rozmawiać z panem - odpowiedział Smith.
- No niech będzie - Patrick pomyślał, że może lepiej żeby to on wziął tą sprawę, jemu przynajmniej zależy na ujęciu mordercy.
- Tak jak mówiłem, ofiara się utopiła, nie miała śladów walki na ciele.
- A sińce i otarcia? - spytał Patrick.
- Nie powstały na pewno w wyniku walki.
- Czyli było to samobójstwo? - Patrick modlił się o to.
- Niech pan zaczeka, nie dokończyłem. Ofiara nie była w stanie walczyć.
- Nie rozumiem. - Patrick coraz bardziej nie pojmował słów Smitha.
- Podano jej sporą dawkę leków nasennych, czyli...
- Czyli mamy morderstwo. - odpowiedział zszokowany Patrick.
- To nie wszystko, ofiara była w drugim miesiącu ciąży.
- O kurde, czyli mamy podwójne morderstwo.
- I najważniejsza rzecz, pani McClain nie zginęła w jeziorze.
- Nie rozumiem przecież się utopiła nieprawdaż? - Patricka zamurowało.
- Tak, ale w płucach znalazłem wodę z niewielką ilością mydła, sugerował bym, że to wanna była miejscem popełnienia tej zbrodni.
- To wszystko? - spytał zszokowany Patrick.
- Reszta jest w raporcie. - odpowiedział Smith, po czym się rozłączył.
Patrick natychmiast poszedł do gabinetu Banksa, znajdującego się na drugim końcu komendy. Nie zapukał, co oburzyło Banksa, który właśnie raczył się czekoladką:
- Green! Nie nauczyli cię w domu pukać! - wrzasnął Banks. Patrick nie zwrócił na to uwagi.
- Szefie dzwonił Smith. - powiedział Patrick.
- Jaki do cholery Smith! - Banks spojrzał pogardliwie na Greena, nie będzie się tu ten żółtodziob panoszył.
- Patolog sądowy.
- To co zamykamy sprawę, dziunia popełniła samobójstwo. - Banks klasnął swymi grubymi łapami, po czym sięgnął do szuflady i wyjął kolejną pralinę, chciał ją już włożyć do ust, gdy zobaczył, że Green ciągle stoi i patrzy na niego z wściekłością.
- Czego tu sterczysz do cholery, wynocha!
- Otwieramy dopiero sprawę - powiedział spokojnie Patrick.
- Nie rozumiem - Banks wstał z krzesła myślał, że go szlak trafi. Ten chłystek będzie go pouczał.
- To było morderstwo, ofierze ktoś podał leki nasenne, po czym utopił ją najprawdopodobniej w wannie.
- O kurwa! To co teraz robimy? - Banks myślał na głos.
- Poprowadzimy tą sprawę - odpowiedział będący w ciągłym szoku Patrick.
- Naturalnie poprowadzimy... - Banks stracił swoją pewność siebie, przez jego zachowanie stracili kilka ważnych dni, po drugie nie chciał paprać się w tym błocie.
- Szefie? ... Kto poprowadzi sprawę, komendant z pewnością ma sporo spraw na głowie. - Patrick starał się nie brzmieć ironicznie.
- Proponujesz kogoś?
- Może Kate, pracowała w Bostonie, w wydziale zabójstw. - Patrick zdawał sobie sprawę, że reszta komendy stoi za drzwiami.
- Kate?! Green zgłupiałeś! Mam dać najważniejsze śledztwo tej babie. - Banks był znany z szowinistycznego nastawienia wobec kobiet.
- Ty weź tą sprawę. - powiedział po chwili namysłu - A teraz wynocha! - wrzasnął po czym Patrick wyszedł z gabinetu, a Banks mógł dalej się zajmować leniuchowaniem.
John siedział w swoim penthouse' ie. Patrzył na gustowne ciemne meble, wszystko urządziła Grace, miała niesamowity gust. Umiała połączyć przeszłość z nowoczesnością, w ten sposób urządziła mieszkanie. John stanął przy oknie. Z okna rozciągał się niesamowity widok na Manhattan. Od telefonu tego funkcjonariusza nie mógł sobie miejsca znaleźć, dziwnie się czuł, tym bardziej gdy dowiedział się od teściów, że policja podejrzewa, że Grace sama odebrała sobie życie. Nie mógł w to uwierzyć. Najważniejsze aby teraz niektóre sprawy nie ujrzały światła dziennego.
Patrick zrobił listę osób, z którymi musi porozmawiać, postanowił jednak, że przed podróżą wypiję kawę, bo przed nim ciężki dzień. Poszedł do pokoju socjalnego, była tam Kate. Pracowała z nimi od roku, nie wie czemu trafiła do Hamilton, wcześniej pracowała w Bostonie. Miała 32 lata i wyglądała seksownie w mundurze, to Patrick mógł z pewnością stwierdzić. Szczupła brunetka o włosach nieco dłuższych niż do ramion, dość wysoka najwyżej 1.70 wzrostu. Takie kobiety Patrick lubił, tym bardziej, że Kate była pewna siebie, to ona częściej z nim flirtowała:
- Mmm, mówiłam ci, że świetnie prezentujesz się w mundurze. - Kate stała przy szafce i popijała kawę.
- Dzięki, mówiłaś ze sto razy, ty też jesteś seksowna.
- Ty dostałeś tą sprawę? - Kate podeszła do niego i zaczęła poprawiać mu mundur.
- Tak, nie gniewasz się? - spytał Patrick.
- To nie twoja wina, ale mogę ci pomóc. - Patrick sam nie wiedział jak odczytać tą propozycję.
- Dam sobie radę. - sadząc po minie Kate to była zła odpowiedź.
- Patrick, gramy w tą grę od roku. Ty mi się podobasz, ja ci się podobam po co te podchody. Po prostu pójdźmy do łóżka, dziś po pracy u mnie? - Kate miała już dość udawanek.
- Proponujesz mi seks? - Patrick był zaskoczony tą propozycją.
- Proponuję ci rozkosz bez zobowiązań. - Kate przysunęła się do Patricka i objęła go. Patrick był może i gotów się zgodzić na tą propozycję jednak czuł, że coś go powstrzymuje, a jeśli zrobi to samo co zrobił swojej niedoszłej żonie, jeśli Kate tak samo skrzywdzi. Odsunął Kate i powiedział:
- Słuchaj, schlebia mi to, że ci się podobam, ale to nie jest dobre rozwiązanie.
- Mam dość udawania Patrick, musisz się wreszcie zdecydować.
- Nie mogę Kate. - Patrick spuścił wzrok, nie chciał widzieć reakcji Kate. Kate odsunęła się jakby ją coś poraziło.
- Mówisz nie? - Kate była wściekła.
- Tak, mówię nie, po prostu nie mogę.
- Jesteś gejem, czy jakimś psycholem! - Kate zaczęła wrzeszczeć.
- Uspokój się! - Patrick wiedział, że mówi to na darmo.
- Co ze mną jest nie tak?!
- Nic jesteś piękna ...
- Ale?
- Nie chce z tobą być, pracujemy ze sobą... - Patrick próbował się wytłumaczyć. Kate wzięła czapkę i chciała już wyjść, lecz wróciła się.
- Tu nie chodzi o mnie, tu chodzi o tę dziewczynę, w której zakochałeś się w młodości, to przez nią rzuciłeś swoją narzeczoną tak? Pewnie myślałeś, że nie wiem, naprawdę całe życie będziesz się uganiać za nią? - po czym Kate wyszła.
-Dzień dobry, Smith z tej strony... - Patrick od razu poznał patologa sądowego.
- Dzień dobry Green, ma pan już raport z sekcji? - spytał Patrick.
- Tak, jeszcze dziś go wyślę, ale mogę panu już wstępnie powiedzieć kilka informacji.
- To może, zawołam komendanta Banksa, on na razie prowadzi sprawę.
- Wolę rozmawiać z panem - odpowiedział Smith.
- No niech będzie - Patrick pomyślał, że może lepiej żeby to on wziął tą sprawę, jemu przynajmniej zależy na ujęciu mordercy.
- Tak jak mówiłem, ofiara się utopiła, nie miała śladów walki na ciele.
- A sińce i otarcia? - spytał Patrick.
- Nie powstały na pewno w wyniku walki.
- Czyli było to samobójstwo? - Patrick modlił się o to.
- Niech pan zaczeka, nie dokończyłem. Ofiara nie była w stanie walczyć.
- Nie rozumiem. - Patrick coraz bardziej nie pojmował słów Smitha.
- Podano jej sporą dawkę leków nasennych, czyli...
- Czyli mamy morderstwo. - odpowiedział zszokowany Patrick.
- To nie wszystko, ofiara była w drugim miesiącu ciąży.
- O kurde, czyli mamy podwójne morderstwo.
- I najważniejsza rzecz, pani McClain nie zginęła w jeziorze.
- Nie rozumiem przecież się utopiła nieprawdaż? - Patricka zamurowało.
- Tak, ale w płucach znalazłem wodę z niewielką ilością mydła, sugerował bym, że to wanna była miejscem popełnienia tej zbrodni.
- To wszystko? - spytał zszokowany Patrick.
- Reszta jest w raporcie. - odpowiedział Smith, po czym się rozłączył.
Patrick natychmiast poszedł do gabinetu Banksa, znajdującego się na drugim końcu komendy. Nie zapukał, co oburzyło Banksa, który właśnie raczył się czekoladką:
- Green! Nie nauczyli cię w domu pukać! - wrzasnął Banks. Patrick nie zwrócił na to uwagi.
- Szefie dzwonił Smith. - powiedział Patrick.
- Jaki do cholery Smith! - Banks spojrzał pogardliwie na Greena, nie będzie się tu ten żółtodziob panoszył.
- Patolog sądowy.
- To co zamykamy sprawę, dziunia popełniła samobójstwo. - Banks klasnął swymi grubymi łapami, po czym sięgnął do szuflady i wyjął kolejną pralinę, chciał ją już włożyć do ust, gdy zobaczył, że Green ciągle stoi i patrzy na niego z wściekłością.
- Czego tu sterczysz do cholery, wynocha!
- Otwieramy dopiero sprawę - powiedział spokojnie Patrick.
- Nie rozumiem - Banks wstał z krzesła myślał, że go szlak trafi. Ten chłystek będzie go pouczał.
- To było morderstwo, ofierze ktoś podał leki nasenne, po czym utopił ją najprawdopodobniej w wannie.
- O kurwa! To co teraz robimy? - Banks myślał na głos.
- Poprowadzimy tą sprawę - odpowiedział będący w ciągłym szoku Patrick.
- Naturalnie poprowadzimy... - Banks stracił swoją pewność siebie, przez jego zachowanie stracili kilka ważnych dni, po drugie nie chciał paprać się w tym błocie.
- Szefie? ... Kto poprowadzi sprawę, komendant z pewnością ma sporo spraw na głowie. - Patrick starał się nie brzmieć ironicznie.
- Proponujesz kogoś?
- Może Kate, pracowała w Bostonie, w wydziale zabójstw. - Patrick zdawał sobie sprawę, że reszta komendy stoi za drzwiami.
- Kate?! Green zgłupiałeś! Mam dać najważniejsze śledztwo tej babie. - Banks był znany z szowinistycznego nastawienia wobec kobiet.
- Ty weź tą sprawę. - powiedział po chwili namysłu - A teraz wynocha! - wrzasnął po czym Patrick wyszedł z gabinetu, a Banks mógł dalej się zajmować leniuchowaniem.
John siedział w swoim penthouse' ie. Patrzył na gustowne ciemne meble, wszystko urządziła Grace, miała niesamowity gust. Umiała połączyć przeszłość z nowoczesnością, w ten sposób urządziła mieszkanie. John stanął przy oknie. Z okna rozciągał się niesamowity widok na Manhattan. Od telefonu tego funkcjonariusza nie mógł sobie miejsca znaleźć, dziwnie się czuł, tym bardziej gdy dowiedział się od teściów, że policja podejrzewa, że Grace sama odebrała sobie życie. Nie mógł w to uwierzyć. Najważniejsze aby teraz niektóre sprawy nie ujrzały światła dziennego.
Patrick zrobił listę osób, z którymi musi porozmawiać, postanowił jednak, że przed podróżą wypiję kawę, bo przed nim ciężki dzień. Poszedł do pokoju socjalnego, była tam Kate. Pracowała z nimi od roku, nie wie czemu trafiła do Hamilton, wcześniej pracowała w Bostonie. Miała 32 lata i wyglądała seksownie w mundurze, to Patrick mógł z pewnością stwierdzić. Szczupła brunetka o włosach nieco dłuższych niż do ramion, dość wysoka najwyżej 1.70 wzrostu. Takie kobiety Patrick lubił, tym bardziej, że Kate była pewna siebie, to ona częściej z nim flirtowała:
- Mmm, mówiłam ci, że świetnie prezentujesz się w mundurze. - Kate stała przy szafce i popijała kawę.
- Dzięki, mówiłaś ze sto razy, ty też jesteś seksowna.
- Ty dostałeś tą sprawę? - Kate podeszła do niego i zaczęła poprawiać mu mundur.
- Tak, nie gniewasz się? - spytał Patrick.
- To nie twoja wina, ale mogę ci pomóc. - Patrick sam nie wiedział jak odczytać tą propozycję.
- Dam sobie radę. - sadząc po minie Kate to była zła odpowiedź.
- Patrick, gramy w tą grę od roku. Ty mi się podobasz, ja ci się podobam po co te podchody. Po prostu pójdźmy do łóżka, dziś po pracy u mnie? - Kate miała już dość udawanek.
- Proponujesz mi seks? - Patrick był zaskoczony tą propozycją.
- Proponuję ci rozkosz bez zobowiązań. - Kate przysunęła się do Patricka i objęła go. Patrick był może i gotów się zgodzić na tą propozycję jednak czuł, że coś go powstrzymuje, a jeśli zrobi to samo co zrobił swojej niedoszłej żonie, jeśli Kate tak samo skrzywdzi. Odsunął Kate i powiedział:
- Słuchaj, schlebia mi to, że ci się podobam, ale to nie jest dobre rozwiązanie.
- Mam dość udawania Patrick, musisz się wreszcie zdecydować.
- Nie mogę Kate. - Patrick spuścił wzrok, nie chciał widzieć reakcji Kate. Kate odsunęła się jakby ją coś poraziło.
- Mówisz nie? - Kate była wściekła.
- Tak, mówię nie, po prostu nie mogę.
- Jesteś gejem, czy jakimś psycholem! - Kate zaczęła wrzeszczeć.
- Uspokój się! - Patrick wiedział, że mówi to na darmo.
- Co ze mną jest nie tak?!
- Nic jesteś piękna ...
- Ale?
- Nie chce z tobą być, pracujemy ze sobą... - Patrick próbował się wytłumaczyć. Kate wzięła czapkę i chciała już wyjść, lecz wróciła się.
- Tu nie chodzi o mnie, tu chodzi o tę dziewczynę, w której zakochałeś się w młodości, to przez nią rzuciłeś swoją narzeczoną tak? Pewnie myślałeś, że nie wiem, naprawdę całe życie będziesz się uganiać za nią? - po czym Kate wyszła.
czwartek, 17 lipca 2014
Zwiastun
środa, 16 lipca 2014
Rozdział trzeci: Grace
Tonny przesłuchiwał ludzi, którzy zebrali się na miejscu zdarzenia. Niestety, większość z nich było wścibskimi sąsiadami. Nikt z nich nic nie widział, nie słyszał. Tonny nie miał doświadczenia był młodym policjantem, miał 28 lat i od niedawna pracował w policji. Ludzie zawsze podchodzili do niego z dystansem, traktowali go z przymrużeniem oka, może dlatego, że był rudy. Miał dość bujną czuprynę i trochę angielską urodę. Podczas przesłuchań, kilka miłych staruszek chciało go zaprosić na obiad. Nagle podszedł do niego Patrick. Tonny zauważył, że Patrick jest mocno zdezorientowany. Wyglądał jakby zobaczył ducha.
- Masz coś? - spytał, z wielkim trudem Patrick.
- Nie, to tylko gapie. Każdy z nich martwi się tylko o siebie.
- Tak jak myślałem.
- I co? To było samobójstwo? - Tonny nie ukrywał zainteresowania tą sprawą. Był trochę jak uczeń, chcący zdobyć jak najwięcej wiedzy.
- Chyba, chociaż do końca nie wiadomo, ofiara się utopiła, lecz miała obrażenia na ciele, poza tym nie miała przy sobie kurtki, dokumentów, ani telefonu.
- A samochód?
- Nie wiem na razie , nie znaleziono kluczyków, funkcjonariusze z Clewertown szukają w pobliżu samochodu, może go znajdą.
- Czyli, przyszła tu bez kurtki, na pieszo w taką pogodę - Tonny skrzyżował ręce, gdyż było mu zimno.
- Chodź, jedziemy do jej rodziców, wiem gdzie mieszkają, musimy ich powiadomić. - powiedział Patrick, kierując się w stronę samochodu.
- A jej dom, mąż, chyba nie mieszkała z rodzicami?
- Najpierw pojedziemy tam. - odrzekł Patrick.
Ruszyli z piskiem opon.
John siedział w swojej kancelarii, miał dzisiaj mniej pracy, chociaż i tak zamierzał, siedzieć tu do późna. Do mieszkania, nie chciał wracać. Nie było tam Grace. Minęło już trzy miesiące odkąd się wyprowadziła. Początkowo jeździła tam niby do rodziców na weekend, ale później kupiła tam dom. Już z chwilą wesela, wiedział, że tak będzie. Skusiła go jej uroda. Śniada cera, długie brązowe włosy, piękna sylwetka, mógłby tak wymieniać w nieskończoność. Spojrzał na zdjęcie ślubne, które stało na biurku. Było mu żal, że Grace go tak zostawiła, nigdy go nie chciała. Wyprowadziła się bo on zaczął nalegać. Chciał aby po czterech latach małżeństwa, wreszcie mieli dziecko. To wtedy się zaczęły wyjazdy do Hamilton. Żona w Hamilton, on w Nowym Jorku, to nie mogło się udać. Z rozmyślań wyrwała go sekretarka:
- Można, klient do pana?
- Tak, wpuść go.
Melinda doszła powoli do domu, miała wszystkiego dość. Gdy weszła do mieszkania, oparła się o drzwi i spojrzała na korytarz. Nie mogła, tego dusić w sobie. Rozpłakała się i osunęła się po drzwiach na podłogę. Sama nie wiedziała co się dzieje. Przed oczami miała Grace, bladą i siną w kontrastowej czarnej sukience. Chciała wymazać ten obraz ale nie potrafiła. Grace była jej najlepszą przyjaciółką, w dzieciństwie, ale i później. Dopiero gdy kończyły szkołę średnią, ich drogi się rozeszły. Nigdy nie wnikała w to co się stało. Grace z dnia na dzień ją odrzuciła. Melinda podniosła się i zdjęła kurtkę. Otarła oczy z łez i poszła do kuchni, wyjęła wino. Postanowiła się upić do nieprzytomności.
Banks wrócił na komisariat. Za okienkiem sekretariatu siedziała Bridgit. Denerwowała go, chociaż musiał przyznać, że niezła z niej była babka. Długie blond włosy i spory biust, to jedynie widział komendant Banks. Niestety Bridgit go nie zauważała, miała męża i małe dziecko. Jednak Banks nie odpuszczał młodej mamuśce. Musiała pracować, czasami dłużej niż wszyscy, niech wie kto tu rządzi. Poszedł do gabinetu, spojrzał w lustro i poprawił tą garstkę włosów jaką miał na głowie. Starość zbliżała się do niego wielkimi krokami. Faktycznie może nie podobał się kobietom bo był gruby, jednak uważał się za boga seksu. Usiadł za biurkiem i rozmyślał nad sprawą. "Z pewnością to było samobójstwo" stwierdził.
Patrick i Tonny przyjechali do rodziców Grace. Dom nic się nie zmienił. Ogromna piętrowa willa, z dużym wspaniałym ogrodem. Pani Cameron miała zawsze rękę do roślin. Jej ogród był najpiękniejszy w całej okolicy. Dom leżał pod lasem, niedaleko było stąd do jeziora, ale i do domu Gellerów. Patrick spojrzał w stronę jeziora, w oddali malował się żółty domek Mel, a raczej jej zmarłej matki. Tonny spojrzał na Patricka:
- Idziemy? - spytał.
- Tak, chociaż to najgorsze co może być w pracy policjanta.
- To twój pierwszy raz? - spytał Tonny.
- Do tej pory powiadamiałem ludzi o śmierci bliskich, ale to były najczęściej wypadki i tym podobne, nigdy nie było to samobójstwo lub morderstwo.
Zapukali do drzwi. Otworzyła im pani Cameron. Patrick stwierdził, że nadal mimo wieku, jest damą. Blond włosy do ramion, czarna sukienka i do tego jakiś sweterek w kolorze fuksji. Spojrzała na nich ze zdziwieniem i spytała:
- Policja? Coś się stało?
- Green i Ross z policji możemy wejść? - spytał Patrick.
- Proszę. - kobieta odsunęła się i wpuściła policjantów. Patrick znał dobrze to mieszkanie i pokierował się w stronę salonu. Siedział tam pan Cameron i czytał gazetę. Poznał go.
- Patrick, jak dawno cię nie widziałem... - uśmiechnął się, ale uśmiech szybko znikł, gdy zobaczył Tonny'ego. Zrozumiał, że coś niedobrego musiał się stać. Pani Cameron wyprzedziła ich i usiadła obok męża.
- Usiądźcie - David wskazał im dwa fotele naprzeciwko. Patrick i Tonny usiedli. Patrick czuł, że się dusi, nie mógł nic powiedzieć.
- Patrick co się stało? - spytał pan Cameron.
- Dziś rano znaleźliśmy zwłoki młodej kobiety w jeziorze ...
To niedokończone zdanie sprawiło, że Lisa się rozpłakała, wiedziała już co się stało. David zaczął ją uspokajać. Patrick spuścił wzrok i zaczął wpatrywać się w dywan, to samo uczynił Tonny. Obydwaj czuli się strasznie, jak kaci, decydujący o życiu lub śmierci.
- Ale co się stało? - David nie mógł uwierzyć w to co powiedzieli policjanci.
- Czy Grace ... czy mogła popełnić samobójstwo? - spytał ostrożnie Patrick.
- Samobójstwo?! Moja córka?! - Lisa zaczęła krzyczeć.
- Nie to niemożliwe - odpowiedział David.
- Jesteście pewni znaleźliśmy ją w wodzie, utopiła się.
- Ale co ona tam robiła? - Lisa nie mogła tego pojąć.
- Tego nie wiemy, Grace nie miała przy sobie telefonu, kluczyków, i dokumentów, czy mogła tak wyjść?-spytał Patrick.
- Nigdy jej się to nie zdarzało.
- Kiedy widzieliście ją ostatnio?
- Rano wczoraj rano - odpowiedział David.
Patrick wszystko notował, Tonny siedział i się przyglądał.
- Co Grace robiła w Hamilton, myślałem, że mieszka w NY?
- Tak mieszkała, tam z mężem, ale kilka miesięcy temu kupiła dom w Hamilton, mieli się tu przeprowadzić. - powiedziała Lisa, ciągle płacząc.
- Wiesz co Patrick myślę, że skończymy tą rozmowę na dziś.
- Dobrze. Patrick i Tonny podnieśli się.
- Musimy powiadomić męża, czy dostaniemy jego numer?
- Tak - David podniósł się i poszedł do kuchni, po czym wrócił z karteczką.
- Proszę.
Gdy tylko wyszli, Patrick czuł się jak łajdak.
- To było straszne. -powiedział Tonny.
- Taka praca. - odpowiedział Patrick. Po czym ruszyli na komisariat.
****
Dziękuję za komentarze pod poprzednim rozdziałem, postanowiłam połączyć dwie rzeczy które lubię, mianowicie pisanie i robienie filmików. Dlatego zrobiłam taki zwiastun, podobny do tego, który zrobiłam na konkurs na blogu Colourful Letters. Mam nadzieję, że wam się spodoba, miłego czytania i oglądania https://www.youtube.com/watch?v=Cv7JK4bLfms :)
- Masz coś? - spytał, z wielkim trudem Patrick.
- Nie, to tylko gapie. Każdy z nich martwi się tylko o siebie.
- Tak jak myślałem.
- I co? To było samobójstwo? - Tonny nie ukrywał zainteresowania tą sprawą. Był trochę jak uczeń, chcący zdobyć jak najwięcej wiedzy.
- Chyba, chociaż do końca nie wiadomo, ofiara się utopiła, lecz miała obrażenia na ciele, poza tym nie miała przy sobie kurtki, dokumentów, ani telefonu.
- A samochód?
- Nie wiem na razie , nie znaleziono kluczyków, funkcjonariusze z Clewertown szukają w pobliżu samochodu, może go znajdą.
- Czyli, przyszła tu bez kurtki, na pieszo w taką pogodę - Tonny skrzyżował ręce, gdyż było mu zimno.
- Chodź, jedziemy do jej rodziców, wiem gdzie mieszkają, musimy ich powiadomić. - powiedział Patrick, kierując się w stronę samochodu.
- A jej dom, mąż, chyba nie mieszkała z rodzicami?
- Najpierw pojedziemy tam. - odrzekł Patrick.
Ruszyli z piskiem opon.
John siedział w swojej kancelarii, miał dzisiaj mniej pracy, chociaż i tak zamierzał, siedzieć tu do późna. Do mieszkania, nie chciał wracać. Nie było tam Grace. Minęło już trzy miesiące odkąd się wyprowadziła. Początkowo jeździła tam niby do rodziców na weekend, ale później kupiła tam dom. Już z chwilą wesela, wiedział, że tak będzie. Skusiła go jej uroda. Śniada cera, długie brązowe włosy, piękna sylwetka, mógłby tak wymieniać w nieskończoność. Spojrzał na zdjęcie ślubne, które stało na biurku. Było mu żal, że Grace go tak zostawiła, nigdy go nie chciała. Wyprowadziła się bo on zaczął nalegać. Chciał aby po czterech latach małżeństwa, wreszcie mieli dziecko. To wtedy się zaczęły wyjazdy do Hamilton. Żona w Hamilton, on w Nowym Jorku, to nie mogło się udać. Z rozmyślań wyrwała go sekretarka:
- Można, klient do pana?
- Tak, wpuść go.
Melinda doszła powoli do domu, miała wszystkiego dość. Gdy weszła do mieszkania, oparła się o drzwi i spojrzała na korytarz. Nie mogła, tego dusić w sobie. Rozpłakała się i osunęła się po drzwiach na podłogę. Sama nie wiedziała co się dzieje. Przed oczami miała Grace, bladą i siną w kontrastowej czarnej sukience. Chciała wymazać ten obraz ale nie potrafiła. Grace była jej najlepszą przyjaciółką, w dzieciństwie, ale i później. Dopiero gdy kończyły szkołę średnią, ich drogi się rozeszły. Nigdy nie wnikała w to co się stało. Grace z dnia na dzień ją odrzuciła. Melinda podniosła się i zdjęła kurtkę. Otarła oczy z łez i poszła do kuchni, wyjęła wino. Postanowiła się upić do nieprzytomności.
Banks wrócił na komisariat. Za okienkiem sekretariatu siedziała Bridgit. Denerwowała go, chociaż musiał przyznać, że niezła z niej była babka. Długie blond włosy i spory biust, to jedynie widział komendant Banks. Niestety Bridgit go nie zauważała, miała męża i małe dziecko. Jednak Banks nie odpuszczał młodej mamuśce. Musiała pracować, czasami dłużej niż wszyscy, niech wie kto tu rządzi. Poszedł do gabinetu, spojrzał w lustro i poprawił tą garstkę włosów jaką miał na głowie. Starość zbliżała się do niego wielkimi krokami. Faktycznie może nie podobał się kobietom bo był gruby, jednak uważał się za boga seksu. Usiadł za biurkiem i rozmyślał nad sprawą. "Z pewnością to było samobójstwo" stwierdził.
Patrick i Tonny przyjechali do rodziców Grace. Dom nic się nie zmienił. Ogromna piętrowa willa, z dużym wspaniałym ogrodem. Pani Cameron miała zawsze rękę do roślin. Jej ogród był najpiękniejszy w całej okolicy. Dom leżał pod lasem, niedaleko było stąd do jeziora, ale i do domu Gellerów. Patrick spojrzał w stronę jeziora, w oddali malował się żółty domek Mel, a raczej jej zmarłej matki. Tonny spojrzał na Patricka:
- Idziemy? - spytał.
- Tak, chociaż to najgorsze co może być w pracy policjanta.
- To twój pierwszy raz? - spytał Tonny.
- Do tej pory powiadamiałem ludzi o śmierci bliskich, ale to były najczęściej wypadki i tym podobne, nigdy nie było to samobójstwo lub morderstwo.
Zapukali do drzwi. Otworzyła im pani Cameron. Patrick stwierdził, że nadal mimo wieku, jest damą. Blond włosy do ramion, czarna sukienka i do tego jakiś sweterek w kolorze fuksji. Spojrzała na nich ze zdziwieniem i spytała:
- Policja? Coś się stało?
- Green i Ross z policji możemy wejść? - spytał Patrick.
- Proszę. - kobieta odsunęła się i wpuściła policjantów. Patrick znał dobrze to mieszkanie i pokierował się w stronę salonu. Siedział tam pan Cameron i czytał gazetę. Poznał go.
- Patrick, jak dawno cię nie widziałem... - uśmiechnął się, ale uśmiech szybko znikł, gdy zobaczył Tonny'ego. Zrozumiał, że coś niedobrego musiał się stać. Pani Cameron wyprzedziła ich i usiadła obok męża.
- Usiądźcie - David wskazał im dwa fotele naprzeciwko. Patrick i Tonny usiedli. Patrick czuł, że się dusi, nie mógł nic powiedzieć.
- Patrick co się stało? - spytał pan Cameron.
- Dziś rano znaleźliśmy zwłoki młodej kobiety w jeziorze ...
To niedokończone zdanie sprawiło, że Lisa się rozpłakała, wiedziała już co się stało. David zaczął ją uspokajać. Patrick spuścił wzrok i zaczął wpatrywać się w dywan, to samo uczynił Tonny. Obydwaj czuli się strasznie, jak kaci, decydujący o życiu lub śmierci.
- Ale co się stało? - David nie mógł uwierzyć w to co powiedzieli policjanci.
- Czy Grace ... czy mogła popełnić samobójstwo? - spytał ostrożnie Patrick.
- Samobójstwo?! Moja córka?! - Lisa zaczęła krzyczeć.
- Nie to niemożliwe - odpowiedział David.
- Jesteście pewni znaleźliśmy ją w wodzie, utopiła się.
- Ale co ona tam robiła? - Lisa nie mogła tego pojąć.
- Tego nie wiemy, Grace nie miała przy sobie telefonu, kluczyków, i dokumentów, czy mogła tak wyjść?-spytał Patrick.
- Nigdy jej się to nie zdarzało.
- Kiedy widzieliście ją ostatnio?
- Rano wczoraj rano - odpowiedział David.
Patrick wszystko notował, Tonny siedział i się przyglądał.
- Co Grace robiła w Hamilton, myślałem, że mieszka w NY?
- Tak mieszkała, tam z mężem, ale kilka miesięcy temu kupiła dom w Hamilton, mieli się tu przeprowadzić. - powiedziała Lisa, ciągle płacząc.
- Wiesz co Patrick myślę, że skończymy tą rozmowę na dziś.
- Dobrze. Patrick i Tonny podnieśli się.
- Musimy powiadomić męża, czy dostaniemy jego numer?
- Tak - David podniósł się i poszedł do kuchni, po czym wrócił z karteczką.
- Proszę.
Gdy tylko wyszli, Patrick czuł się jak łajdak.
- To było straszne. -powiedział Tonny.
- Taka praca. - odpowiedział Patrick. Po czym ruszyli na komisariat.
****
Dziękuję za komentarze pod poprzednim rozdziałem, postanowiłam połączyć dwie rzeczy które lubię, mianowicie pisanie i robienie filmików. Dlatego zrobiłam taki zwiastun, podobny do tego, który zrobiłam na konkurs na blogu Colourful Letters. Mam nadzieję, że wam się spodoba, miłego czytania i oglądania https://www.youtube.com/watch?v=Cv7JK4bLfms :)
Subskrybuj:
Posty (Atom)